ملی گرایان ملیت فارس با «ملی

راه حل مشکل پذیرش برابری ، عمل به آن، در سیاست و رفتار، و خداحافظی با ملی گرایی خود است.
با حفظ ملی گرایی پذیرش عملی برابری غیرممکن است. بدون برابری همبستگی و اعتماد بوجود نمیاید.
ملی گرایان فارس اگر میخواهند دموکراسی و برابری در ایران پیروز شود- جدایی دین و دولت عملی شود- زندگی مشترک در ایران ادامه یابد - ایران حفظ شود . دیگران نیز از واکنش ملی گرایی دست بردارند - فدرالیسم ایران پیاده شود- چاره ای جز ترک ملی گرایی خود ندارند.
ترک ملی گرایی- اجرای سیاست برابری. این راه حل مسئله است.

اما روشن است که ملی گرایان این ملیت خصلت خود را ترک نمی کنند و به این علت هم موجب بدبختی خود و دیگرانند.
عدم همبستگی -عدم اعتماد- حاصل ملی گرایی اینها ست. هرجا و در هرسیاستی این ملی گرایی ظاهر شده شکست ببارآورده است.

حکومت به «دین -ملی گرایی» چسبیده و بیرون حکومت به ملی گرایی. همینطور بخشی از چپها.
ملیتهای دیگر نیز به ناچار به ملی گرایی واکنشی روی آورده اند. در این فضا عملا «اتحاد و همبستگی و مبارزه با حکومت» غیر ممکن است. همچنان که «وضعیت جاری موجود» نیز آن را اثبات میکند.

در این شرایط ، متأسفانه «ملی گرایی » ملیتها نیز مانع آن است که با سیاستهای درست «برابری طلبانه» خود راه «مبارزه و همبستگی و اعتماد» را هموار کنند و میدان دار سیاست گردند. سطح افکار و سیاستهای اینها هم مناسب شرایط نیست.
بنابراین در صحنه ی موجود برنده طبق معمول حکومت داعشی ایران است.

بنابرین باید بگویم «تاس قرامت گؤرسدیر!»-جام جهان نما فضا را تاریک نشان میدهد. حق با کسانی ست که میگویند
« به این اپوزیسیون نمی توان امید بست».
امید در داخل است. در حرکات اقشار مختلف اجتماعی. در حرکات زحمتکشان یدی و فکری. که جنبش دموکراسی خواهی،
عدالت اجتماعی طلبی، و رفع تبعیض را با نفی «ملی گرایی » ، با برابری طلبی، به سوی پیروزی پیش ببرند. و به تله ی
عقب ماندگان سیاسی نیافتند.