ناصر دريادل عزیز،
چرا از چند جمله ی انتقادی من ناراحت شده اید؟ آیا دوست دارید به سازمان مجاهدین کسی بالای چشم ات ابروست نگوید؟
اینکه «سازمان مجاهدین سیاست شرکت درقدرت با خمینی را داشت» یک فاکت تاریخی ست. و نمی توان آنرا به میل خود حذف کرد. و با توجه به ماهیت جریان خمینی که «داعشی» بود و هست، آیا داخل شدن مجاهدین به این جریان به معنای نابودی حداقل هیثیت سازمان نبود؟ آیا فکر میکنید این سیاست درست بود؟
اگر خوب دقت کنید انتقاد من متوجه آن بود و هست که بهتر است«مجاهدین درکنار مردم باشند و از خواسته های به حق مردم دفاع کنند». همانطور که این، «سیاست بنیان گذاران آن بود».
من هر انتقادی به مجاهدین داشته باشم این سیاست اولیه ی مجاهدین درزمان پیش از انقلاب معیار شناخت درست از نادرست است.
نه تنها در مورد مجاهدین بل درباره ی هر کس و هرسازمانی معیار تشخیص درست از نادرست «خواسته های دموکراتیک»
مردم از اول «دموکراسی» میخواستند.« تشکلهای دموکراتیک و آزاد» میخواستند.« افکار باز و دموکراتیک» دوست داشتند. مخالف « فکر بسته»، «تشکلهای بسته» و «سیاستمداران تغییرناپذیر» مثل شاه بودند. سازمان مجاهدین که تشکیل شد اینها را میدید و برای تحقق آنها میکوشید و رهبران خود را نیز از دست دادند. من از آغاز دوستان مجاهد را در این راه دیده ام .
بنابرین هر حرکت و سیاستی که خلاف آن باشد به عنوان دوست، به عنوان علاقمند به سرنوشت و آینده ی ایران ، وظیفه خود میدانم که نقد کنم. در مقابل درد و رنج بچه های خود و جامعه احساس مسئولیت میکنم.
دوست ندارم جامعه ایران دچار « داعشهای جدید،خمینی های جدید، یا صدام های جدید و...» بشود.
انتقاد و نقدها را باید دید و در باره یشان خوب اندیشید. نه تنها از سوی دوست بل حتی حرفهای دشمن را هم باید دید و رویشان اندیشید.
جهان به سوی «باز شدن و باز بودن همه چیز» حرکت میکند. «فکر بسته» ، تشکلهای «بسته» خواسته های مردم نیستند.
اکنون مردم دوست دارند «همه چیز» را خودشان اداره کنند تشکلهای خودشان تصمیم گیری جمعی خودشان جای احزاب و سازمانها را پرکرده است. مردم به سوی خودمدیریتی حرکت میکنند. نه «هدایت شدن توسط یک حزب و سازمان».
خواسته و راه مردم را درک کنیم بکوشیم همواره در کنارشان باشیم. این حرف بنیان گذاران سازمان مجاهدین و فدایی ها بود.
درایت دیدن و گفتن اینهاست. و عدم درایت چشم بستن براین چیزها.
موفق باشید.