مشکل ایرج مصداقی این است که

زیرا حتی ان کسانی که اینها را شکنجه دادند و یا کشتند و تواب کردند، قهرمانانی بودند و اسیر گفتمان قهرمانی و در خدمت راه و ارمانی. زیرا هر قهرمانی از طرف دیگر فرصت طلبی است و ترسویی در خدمت پدر و ارمانی. ازینرو می بینیم که ایرج مصداقی در حین فریادکشیدن بر علیه فراموشی مردگان، در پی و در حال «فراموش کردن» چیزی اساسی و محوری است و این دروغش همان باعث و بانی ضعف تاریخ نویسی و خطاهای مداوم اوست. اینکه او از یکسو می خواهد «فراموش بکند و پس بزند» که او نیز توابی بوده است و انزجارنامه نوشته است و به اینخاطر به حالت یک مکانیسم دفاعی «فراافکنی» حال مرتب به هر توابی می پرد و می خواهد مرتب دیگران و دروغهایشان را افشا بکند. دوم و مهمتر اینکه او بدینوسیله ناخوداگاه می خواهد «بحث اصلی و مهمتر را به فراموشی بسپارد» که همان اجتناب ناپذیربودن شکست جهان قهرمانانه به خاطر دروغهای ساختاریش است. اینکه جهان و دیسکورس قهرمانانه دقیقا همان خطای بزرگ و اساسی و مشترک بود که بایستی از آن گذشت و به فراموشی سپرد. جهان قهرمانانه ایی که تواب سازی و شبیه سازی هولناک را می افریند و از طرف دیگر پسران سرکش و قهرمان چون رجوی را وادار می کند که اخر شبیه پدر و مراد و مهدی موعود بشوند، چیزی که از جمله مصداقی در نقدش بر مجاهدین انرا بیان می کند، و یا باعث میشود که تاریخ نویسی مصداقی برای فراموش کردن زجر تواب بودنش، قهرمان نبودنش باشد و به اینخاطر تاریخ نویسی اش هیاهوی فراوان و سینه زنی بزرگ برای فراموش کردن چیزهای کوچک و بس اساسی و محوری است. اینکه تاریخ نویسی از منظر قهرمانانه در نهایت همانقدر مجبور به دروغ گفتن و خودشیفتگی دروغین است که هر نگرش و جهان قهرمان گرای دیگر از حکومت اسلامی تا مجاهدین و غیره و بهایش همیشه یک چیز است: فراموشی حقیقت محوری که همان شکست اجتناب ناپذیر پدر و پسر قهرمان است و برملا شدن دروغها و خودشیفتگیهایشان.