آقای شاملی!در گذشته های دور،

یک بار، در همین صفحه ی اظهار نظر نوشتم که شاهنامه ، حکایتی منظوم است و آنچه که شما و هم اندیشان تان ، زن ستیزی و ترک ستیزی فردوسی می نامید ، گفت و گو و رَجَز خوانی پرسوناژهای داستان، با یکدیگر است. نه داوری اخلاقی .
تفاوت شاهنامه ، با گلستان سعدی در این است که گلستان سعدی ، اندرز نامه – سیاستنامه است و شاهنامه حکایت تاریخی.در گلستان سعدی، با اعتقادات و داوری های سعدی رو به رو هستیم، در شاهنامه ، با تمهیدات و شگردهای زبانی – داستانی ، برای نقل حکایت.
وقتی سعدی می‌گوید :« ای حکیمی که از خزانه ی غیب / گبر و ترسا وظیفه خود داری / دوستان را کجا کنی محروم/ تو که با دشمنان نظر داری»، با اعتقادات قرون وسطایی سعدی در مورد « گبر و ترسا » (به عنوان دشمن خدا و دین) رو به رو هستیم.
اما زمانی که فردوسی می‌گوید : «زن و آژدها هر دو در خاک به / جهان پاک از این هر دو ناپاک به»، به کارآکتر قهرمان داستانی که این سخنان از دهان او بیرون می آید، نظر دارد . و این ، نوعی شگرد شخصیت سازی در داستان است.
امیدوارم ( دست کم در این مورد ) دیگر لجاج نکنید.