برای آ.ائلیار هیچ مهم نیست که

و فدرالیستم و موافق آزادی حقوق جدایی خواهان. و خواستار عدالت اجتماعی برای زحمتکشان یدی و فکری.
نوشته های من برای کسب آزادی و برابری و رفع تبعیض است. خوشحال میشوم اگر حکومت ایران و دم و دستگاهش هم راه خود را ترک گویند و با من همسوگردند. و تلاش و آرزوی منهم همین است که همه در این جهت همسوشویم. تا باهم زندگی کنیم.
نه طرفدار به دریا ریخته شدن کسانی هستم و نه دوست دارم که مرا به دریا بیاندازند.

نوشته های آ.ائلیار درجستجوی راهی برای همزیستی ست با نفی نابرابریها ها و تبعیضات و یکسان سازیها.
نمیخواهم دیگران با من هم عقیده شوند، بل دوست دارم مشترکاً راهی برای همزیستی بیابیم. چه با حکومت ایران و چه با سلطنت طلبان و چه با مجاهدین و کمونیست ها و ناسیونالیستها و جدایی خواهان و غیره . برای من تحمل یگدیگر و همزیستی و توافقات قانونی برای آزادی و برابری
تعیین کننده است. در عین حال که هرکس می تواند با ایده های خود آزاد باشد.

دوران سوء استفاده از«علم زبان و تاریخ» جهت تحمیل «عقیده و سیاست خود» به دیگری سرآمده است.
زمان دیالوگ است ، آنهم نه برای تغییر عقیده ی دیگری، بل برای تحمل نظر متفاوت و متضاد. برای یافتن راه مشترکی جهت همزیستی. اینکه کسی بخواهد عقیده ی دیگری را با سوء استفاده از موضوع زبان و تاریخ تغییر بدهد - نه ممکن است ، و نه خردمندانه. تحمل عقاید لازم است برای جستجوی راه همزیستی.

عاقلانه است که بجای بهم پریدنها و کوشش برای تغییر نظر دیگری «تحمل همدیگر» را بیاموزیم و مشترکات را بجوییم . روی خواسته هایمان صحبت کنیم. شاید «نزدیکیهایی» حاصل شد. اگر هم نشد حداقل « چگونه کنار هم بودن» را تجربه میکنیم.