بختیار خود مستبدی بود که

بختیار خود مستبدی بود که مخالفتهائی با شاه داشت. او خواهان دمکراسی نبود و به لحاظ پیشینه ی سیاسی - تاریخی نمی توانست دمکرات باشد. طرح او برای حفظ نظام سلطنتی و قدرت گیری آرام پسر شاه بود با اقدامات فرح و رایزنی های اعضای عالیرتبه ساواک. آقای سرکوهی این تلقی را ایجاد می کند که گوئی اگر نیروهای سیاسی دمکرات و چپ از بختیار حمایت می کردند، همه چیز گل و بلبل می شد. می شود پرسش را برگرداند در مورد بختیار: اگر بختیار به خواست مردم، به نیروههای دمکرات و چپ می پیوست و شرایط را برای انتخابات آزاد یک جمهوری سکولار و دمکرات فراهم می کرد، از جنبشهای رهائی بخش در کردستان و خوزستان و ترکمن صحرا پشتیبانی می کرد، شاید آن نیروها حمایت وی ر ا می پذیرفتند. اما بختیار نمی توانست اینگونه حرکت کند و با کارنامه ی ماکیاولیستی اش مورد اعتماد نبود. وعده و وعید و انواع دروغها شیوه ی سیاستمداری این نوع از سیاستمداران بود، درست مانند خود خمینی. بختیار با هر نیروی ارتجاعی برای رسیدن به قدرت حاضر به ائتلاف بود. بر اساس اسناد سیاسی بریتانیا، بعدها در تبعید با صدام معامله می کرد که خوزستان را آزاد کند و به کردستان یورش ببرد. آقای سرکوهی که امروز از حقوق ملیتهای زیر ستم در ایران دفاع می کند، می داند که بختیار به شدت علیه این حقوق بود و طرفدار یک نظام ملی - شووینیستی فارس محور بود. این تحلیل ایشان در تناقض با موضعگیری اخیرشان است.