1- ممنون از زحمت و روشنگری های نویسنده ی گرامی - خانم ترابی- که این موضوع بسیار ضروری را مورد بحث و نقد قرار داده اند. بدون نقد نژادگرایی و زمینه های «تاریخی-نظری» آن در جامعه ی ایران به ویژه «نژادگرایی و ناسیونالیسم فارسی» امکان گذار به دموکراسی که چکیده اش «آزادی و برابری» ست، ممکن نیست. این پدیده لازم است چه در حکومت فاشیستی حاکم و چه در بیرون آن عمیقاً زیر تیغ نقد برود. و حلاجی شود. نوشته در این جهت سیرمیکند.
2- نژادگرایی در تاریخ ایران از «خون پاک» جویی و «تخمه گرایی» آغاز شده و بعد ها با «باستانگرایی» و «سومکا» به نازیسم گره خورده و در «ناسیونالیسم فارسی» به برنامه ی اجرا شده ی « یک زبان ، یک ملت ، یک دولت» رسیده است.
3-از زاویه فکری «ناستانگرایی» عهد مشروطیت و مجلات ایرانشهر و کاوه و سومکا و کسرویسم به حزب «پان ایرانیست» و شاهنشاه گرایی پهلوی انجامید
4- آشوری آثار «نیچه و ماکیاوللی» را ترجمه کرده است. البته بدون نقد آنها و با «تأیید». و نه به عنوان منابع جهت مراجعه بل به عنوان «ترویج ایده ی آنها» در تقویت ناسیونالیسم فارسی که پا به پای دیگر گرایشهای ملی درمقابل حکومت و دربرابر یکدیگر رشد کرده اند. چرا؟ تا جایی که از کارهای آشوری دریافته ام ایشان در تقویت بنیاد تئوریک ملی گرایی فارسی ست-که ناسیونالیسم فارسی حکومت متمرکز و قدرتمند و تمامیت خواه ایران فردا را قبضه کند. بهر وسیله. با متدی که ماکیاولی در شهریار توضیح میکند.
5- گیرم فردا بعد از حکومت کنونی «حکومت ملی و قدرتمند و متمرکز و تمایت خواه» آشوری با تئوریهای « سروران - بردگان» و «ابرانسان» نیچه ، و «اصالت جویی هستی» هایدگر در زمان، مستقرشد و «هیتلر» هم برخاست. آیا این، سرفرازی فکری برای آشوری یا هر روشنفکر دیگر میاورد یا موجب سرشکستگی شان میشود؟
پاسخ روشن است . سرفرازی نظری از آن کسانی ست که این اندیشه ها را نقد نموده و هشدار داده اند.
6- جای تأسف است که کسانی در آخر عمر چنین خود کشی نظری میکنند. ملی گرایی در این برهه راه دیگری جز این ندارد.