ایران را دوست می دارم زیرا

ایران را دوست می دارم زیرا پیش من دوغ و دوشاب یکی است. ایران را دوست می دارم زیرا هیچ نقدی را به چهره های ایرانی و اندیشه های نژادپرستانه ی آنها برنمی تابم. ایران را دوست می دارم زیرا کسی که هویت خود را در این آش شله قلمکار بازنمی یابد، اصلا خائن است و ایرانی نیست. ایران را دوست می دارم زیرا با عربهای ایران سر خصومت دارم و در برابر هویت عربی آنها هیچ مدارائی ندارم. ایران را دوست می دارم زیرا مفهوم "آزادگی" در افکار من به استبداد آمیخته است. در پایان کلمه ی پایان را دوست می دارم زیرا حرف و سخن من جای شک و تردید ندارد و همین است که گفتم.