جهنمی که اسمش ایران است،

جهل و دروغ و ریا، دزدی، رشوه، کلاهبردادی، فحاشی، تجاوز، به مال و جان دیگران بیداد میکند، قتلگاهی که در میادینش انسانهای بی گناه بجرم واهی و به بهانه های مختلف ، تیر باران و حلق آویز میشوند، و بطور وحشیانه اجسادشان، هفته ها درمیادین شهرها از جرثقیل ها آویزان هستند، جهنمی که سردمدارانش نزدیک یکقرن است که زندگی را بر مردمان آن جهنم کرده اند، و پنج شش میلیون انسان بی پناه، از شدت زور و ظلم و خفقان، و قتل و کشتار و شکنجه ، و وحشت مستولی برآن، محیط زندگی خود ترک گفته و در سراسر جهان سرگردانند، جهنمی که نه آن سردمدارانش، نه آن تاریخ سااختگی و دروغش، نه آن فرهنگ عقب مانده اش، نه آن زبانش تحمیلی اش، نه آن ادبیات تک زبانی و تک بعدی اش، نه آن دروغ های ساختگی اش، برایم به اندازه پشیزی ارزش ندارد. آری! چنین قتلگاه و چنین جهنمی برایم به اندازه نک سوزن معنا ندارد. و میخواهم که چنین جهنمی از بیخ و بن نباشد. و برای همیشه از صحیفه تاریخ محو شود. آری! با صدای بلند میگویم : ننگ بر این فرهنگ جهل زده! ننگ بر این خرافات مذهبی! ننگ بر این بربریت! ننگ بر این آدمکشان! ننگ براین چپاولگران! ننگ و نفرت براین وحشیگری ها! لعنت براین جهنم هولناک! ننگ و نفرت بر این جاهلیت! ننگ و نفرت براین سردمداران، ننگ و نفرت براین آدمکشان! ننگ و نفرت براین فرهنگ خرافی وعقب مانده! لعنت براین سرزمین!