با سلام دوباره تبریزی گرامی؛

اما برگردیم به شوینیسم، او هم دارای بار اراده ی افراطی مشابه و تنگ نظرانه ناسیونالیستی ست و همچنین اغلب، یک جریان مسلط کمّی و کیفّی و مسلما بر برج عاج نشسته ای می باشد که مطلقگرا و برتریجوست.

و به همین خاطر است که نمی تواند قدرت صوری خود را که منشأ آن ملت هاست برتابد و اه تقسیم قدرت سیاسی کشور در میان ملت ها همت گمارد. و این شوینیسم به دلایل کسب توانائی ها و اهرم های خاص اش، هرگز نمی تواند اراده ی خودمدیریتی دیگر ملت ها را تشویق و تأیید کند. چرا؟ چون او دیگر ملت ها را برای زیردستی و ابزاری درخدمت اهداف خود به سان دوره ی شاه در گذشته و اینک در دست استبداد مذهبی می خواهد؛ و نه عنوان ملت های مستقل و آزاد! اینچنین نگاهی و در یک جامعه گوناگون ملی و فرهنگی تنها به دید من شوینیسم ناب نام دارد و حق تعین سرنوشت ملت ها را بدست خود آنها نمی پذیرد و به گفته ی دیگر: تمامیتگرائی ملی و سراسری را ((بدون پاسخ لازم به خواسته های دیگر ملت های ساکن کشور)) هدف آغازین پایانی خود می داند. و بهانه اش ایران یکپارچه است؛ همان دسیسه و نیرنگی که شاه و شیخ تا به امروز بر ملت های ما تحمیل کرده اند.

بنا بر این در کشور رنگین ما، خواست تمرکزگرائی و تمامیتخواهی و مخالفت با فدرالیسم مردمی یک پدیده ی شونیستی ست که با ناسیونالیسم مرسوم و شناخته شده ی ما متفاوت هست.
در کشور ما ملت های متنوعی قرن ها با ویژکی زبانی و فرهنگی خود زیسته اند و ضرورتا می باید همگی، آنچنان که هستند پذیرفته شده و از حقوق برابر بهره مند شوند و شوینیسم این خواسته ی ابتدائی را برنمی تابد.

لازم می دانم برشمرم: که من هرگز با تجزیه، جدائی و رودرروئی های دشمنی افکنانه همراه و موافق نبوده و هیچگاه هم نیستم؛ در کنار آن باور مطلق دارم که بر ملت های ما تبعیض ها، ستم ها و نابرابری های بلند، فراوان و دردناکی رفته است که نمی باید بیش از این تکرار و برجا بمانند. ما باید به تک تک خواسته های ملت های مان با بردباری و هموندی طبقاتی پاسخ دهیم.

تندرست باشید