سلام به مسئول محترم کامنت های ایران گلوبال:
روز گذشته، نوشته زیر را جهت درج ذیل مقاله آقای هژبر یزدانی ارسال کردم. چون تاکنون درج نشده، مجددن ارسال میکنم
اگر منتقدمین محترم توجه کرده باشند، این مقاله در باره سابقه نام ایران است، نه زبان فارسی و یا زبان های رایج در کشور. چکیده مقاله اینست که نام کشور ایران، برخلاف نظر پاره ای از منتقدان، از زمان رضاشاه، به وجود نیامده است.
من به گذشته های دور کاری ندارم. بررسی کنید و ببینید که نام رسمی کشور، در زمان حکومت پادشاهان صفوی، افشاری و زندیه چه بوده است. با یک جستجوی ساده در قراردادهای گلستان و ترکمن چای زمان فتحعلیشاه، دیده میشود که قرادادها بین (پادشاه اعظم والاجاه، امپراطور اكرم شوكت دستگاه، مالك بالاستحقاق كل ممالك روسیه) و (اعلیحضرت كیوان رفعت خورشید رایت، خسرو نامدار پادشاه اعظم با اقتدار ممالك ایران) منعقد شده.
در گذشته یونیان و بعدها کشورهای غربی، از نام پرشیا برای کشور ما، استفاده می کرده اند، و هنوز هم ما را پرشین می نامند. هنوز هم عرب ها همه ساکنین منطقه شرقی امپراطوری خود را، عجم مینامند.
این چیز غریبی نیست. مثال زنده آن کشوریست که ما لهستان مینامیم، خود آنها پولسکا، و نام بین المللی آن پولند است. کشور هلند، ندرلند گفته میشود.
در خاتمه یادآور میشوم که بهترین و شیواترین زبان برای هر انسان، زبان مادری اوست. و به خاطر داشته باشیم که اهانت به زبان مادری، اهانت به مادر، و در نتیجه اهانتی بزرگ و غیر قابل توجیه است.