جناب بهمن موحدی(بامدادان) گرامی سلام؛
دوست ارجمندم! تفاوت برجسته ای میان دیدگاه ها و برداشت های من و شما وجود ندارد. در مورد اینکه خودگردانی باشد یا خودمدیریتی، شخصا حساسیتی نسبت به گزینش واژه ها که اغلب می توانند نابجابکار روند و دشمنی انگیز باشند ندارم؛ و خوبی گفتمان سالم و سازنده در این که نباید مباحث " ایدئولوژیک ـ تعصبی" گردند؛ بل هر گفت و شنود مدلل، یگانه چاره ی همزبانی همرائی و اتحاد است که شایسته می باشد در چنین مواردی برای جلب تداوم همفکری محفوط بماند. در ضمن بگذارید بگویم که من با سبک گفتمانی شما تشویق به این می شوم که گفتمان نمرده است بلکه، دهانش پاسخگو و چاره جویش را مخالفان گفتمان بسته اند.
اینک برگردیم به سوژه ی گفتمانی مان! شما در پایان چنین نوشته اید:
بنده موافق استفاده از زور وقهر برای جلوگیری از تجزیه ایران هستم وهر اتفاقی هم که بیفتد مسئله ای نیست. موفق باشید
در حالی که خواست جدائی، اگرچه عمیقا ارتجاعی ست، ولی هرگز نشانه و یا دعوت به جنگ نیست! من با جنگ و میلیتاریسم مخالفم. این نگرش جایگاهی در جهان متلاطم ما ندارد، بلکه خود گره کور پیچیده ای از گره های فراوان کشور و ملت ها قوم های ماست.
تندرست باشید