آقای بهار خسته نباشید ! شاید

و آتش و جنایت این دو رژیم پیدا کنید و بگذرید و اکنون در قرن 21 از یکطرف فیلم و کلیک پیرامون فلسفه ماتریالیسم دیالکتیک کمونیسم تهیه میکنید و از طرف دیگر نماز شب و نماز کمیل را منطقی بحساب می آورید ؟ آیا دلیل زنده ماندن شما زرنگی سیاسی امنیتی شما یا اتفاق و شانس زمان یا فرصت طلبی ، یا بینش شرایط شناسی شما بوده که با اینهمه مبارزان سرشناخته چپ و مذهبی و ملی در زندان شاه و شیخ بوده اید و اکنون زنده در غرب و عاشق موسیقی کلاسیک هستید ، در حالیکه اکثر این عزیزان به ابدیت پیوسته اند ؟ باز هم تایید میکنم پروسه تحولات فکری بک فرد سیاسی مذهبی مثل شما آموزنده خواهد بود . انتقادی بشما وارد نیست بلکه شما قابل تحسین هستید . چپها میگویند روشنفکران خرده بوؤزوازی متزلزل هستند در مبارزه ، و هواداران پرولتاریه پیگیر و مداومو مستدام. شما که گویا روحی هنری انسانی و لطیف دارید آیا زمانی هم طرفدار خشونت بوده اید یا همیشه طرفدار جنبش سبز بوده اید یا فقط خواهان یک جمهوری رقص و آواز و شعر و طبیعت و جنگل ؟ اولین مخالفت من با رژیم شاه و شیخ بدلیل سرکوب و حمایت نکردن از فرهنگ و موسیقی فولکلوریک خلقی ایران بود . ما موسیقی مروج در رسانه و جامعه را یا موسیقی فئودالی کلاسیک یا موسیقی شهرنویی می نامیدیم . به این دلیل حتی اغلب آهنگهای ارمنی و بالکان و لرستانی و آذربایجان شوروی را در زمان دانشجویی گوش میکردیم و نه موسیقی کلاسیک ایرانی و موسیقی شهرنویی تاجیک و جبلی و داود مقامی. مقاله ای از امیرحسین آریانپور در باره هنر پ.یا و هنر ایستا بی تاثیر نبود . او میگفت موسیقی و رقص عصرانه کارگران فصلی ساختمانی کرد در تهران صد شرف به موسیقی رادیو تلویزیون شاهنشاهی دارد.