ما همچنان منتظر تنها 100 تا

کوچک /kuča(e)k/
معنی
۱. دارای جسم یا اندازۀ اندک: دست‌های کوچک.
۲. (اسم، صفت) آن که سنش کم است؛ خردسال.
۳. [مجاز] دارای مقام پایین.
۴. [مجاز] بی‌ارزش؛ پست: آدم کوچک و کوته‌بینی بود.
۵. [مجاز] صفتی که شخص هنگام تواضع به خود می‌دهد؛ مطیع: من کوچک شما هستم.
فرهنگ فارسی عمید
مترادف و متضاد
۱. تنگ، محقر
۲. بچه، خرد، خردسال، طفل
۳. صغیر، کمجثه
۴. پست، حقیر
۵. اندک، قلیل
۶. کمحجم ≠ بزرگ، پهن، عریض، فراخ، وسیع
منوچهری .

کوچک دو کفت مه زدو دریای بزرگ است
بسیار نزار است مه از مردم فربه .
منوچهری .

پرآژنگ رخ داد پاسخ تورگ
که گر کوچکم ، هست کارم بزرگ .
اسدی .

تو از مشک بویش نگه کن نه رنگ
که در گرچه کوچک ، بها بین نه سنگ .
اسدی .

و بر یک فرسنگی کوفه آنجا که اکنون مشهد است شتر بخفت بر آن تل کوچک . (مجمل التواریخ ). و دهران نابینا بود و فان کوچک ، پس از این سبب از هر گوشه دشمنان سر برآوردند. (مجمل التواریخ ). کرج ، شهری است میانه نه کوچک و نه بزرگ . (مجمل التواریخ ).
طفل کوچک چو بهر نان بگریست
چه شناسدکه نحو و منطق چیست .
اوحدی .
نظر، قاصدی در گذرهاش ساقط
زمین ، کوچه ای در فضاهاش کوچک .
؟ (در صفت فتح آباد باخرز از نسخه ٔ خطی مورخ 651 هَ . ق .).
- انگشت کوچک ؛ کهین . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به کهین شود.
|| هر چیز کم وسعت و کم حجم . || اندک . قلیل . کم . (فرهنگ فارسی معین ). || حقیر. محقر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). بی اهمیت : گفت : شاها این کاری کوچک نیست که ما این کار را خردداریم . (اسکندرنامه ٔ نسخه ٔ نفیسی ). || بچه . کودک . طفل . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). صغیر. نابالغ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : و بودند آنان که خوردند، با پنج هزار مردم غیر زنان و کوچکان ، آن مردمان که این معجز را بدیدند. (انجیل فارسی ص 100 از فرهنگ فارسی معین ). و شد هشتم روز که کوچک را ختنه کنند، نام او زکریا نهاده اند به نام پدر. (ترجمه دیاتسارون ص 14). || در تداول عامه ، بنده . فرمانبردار: من کوچک شما هستم . (فرهنگ فارسی معین ). || (اِ) نام مقامی است از دوازده مقام موسیقی . (غیاث ). نام نوایی از موسیقی . (ناظم الاطباء). نوایی است از موسیقی و آن یکی از دوازده مقام موسیقی ایرانی است . زیرافکن . (فرهنگ فارسی معین ) :
رهاوی را به راه راست می زن
پس از کوچک حجاز آغاز می کن .
قاآنی (از فرهنگ فارسی معین ).
کوچک
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [مقابلِ بزرگ] kuča(e)k ۱. دارای جسم یا اندازۀ اندک: دست‌های کوچک.۲. (اسم، صفت) آن که سنش کم است؛ خردسال.۳. [مجاز] دارای مقام پایین.۴. [مجاز] بی‌ارزش؛ پست: آدم کوچک و کوته‌بینی بود.۵. [مجاز] صفتی که شخص هنگام تواضع به خود می‌دهد؛ مطیع: من کوچک ش...
کوچک
واژگان مترادف و متضاد
۱. تنگ، محقر ۲. بچه، خرد، خردسال، طفل ۳. صغیر، کمجثه ۴. پست، حقیر ۵. اندک، قلیل ۶. کمحجم ≠ بزرگ، پهن، عریض، فراخ، وسیع
کوچک
لهجه و گویش اصفهانی
تکیه ای: kasla طاری: kas طامه ای: kesle طرقی: kas کشه ای: kas نطنزی: kesle
کوچک
لهجه و گویش مازنی
koochek ۱سفت ۲گردوی سخت پوست
کوچک
دیکشنری فارسی به عربی
تافه , جزيي , جيب , دقيقة , صغير , صغير جدا , ضييل , قليلا , لفترة قصيرة , مصغر
واژه‌های مشابه