آقای بامدادان، لطفاً در

آقای بامدادان، لطفاً در فردایِ ایران، حتماً ببخشید، اما فراموش نکنید، چرا که اگر دقت و منطق را بکار بگیرید، آنچه بر امثال این کودک سیزده ساله گذشته، "از ماست که بر ماست".
اگر در سالهای منتهی به بهمن ۵۷ ، اتحادی مبنی بر برنامه ای مدون بر علیه ستم شاهی می داشتیم، اگر هم آقای خمینی بر مسند رهبری می نشست، همانگونه که پس از بازگشت به ایران به قم رفت، همانجا می ماند، و کشور توسط برنامه یِ مدون اتحاد اداره میشد.
حالا هم، هیچ دیر نیست، اگر قصد و هدف سلامت جامعه، رفاه و شادی هموطنان است، به مَثَل معروف "هر وقت ماهی از آب گرفته شود تازه است". به عبارتی دیگر، تنها راه نجات و آسایش کشور اتحاد نیروهای فعال آن حول خواستهای مشترک، و احترام به شخصیت حقیقی و حقوقی احاد جامعه است. و نه گسترش کینه توزی.