هموطن گرامی آقای بامدادان، در فردای بهمن ۵۷ غوغایی بوده است، بر بالایِ بام آن مدرسه کذایی. ردیف ردیف کشتند سران و مزدوران ستم شاهی را، حال سئوال اینجاست آیا پس از آن کشتارها ریشه ی جنایت در کشورمان خشکید ؟
اگر به واقع معتقدیم کشتن و شکنجه عملی غیر انسانی و فجیع است، پس آنگاه سخنی که می گوید؛ "ببخش اما فراموش مکن"، سخنی عوامفریبانه نخواهد بود. بل از این راه همه در خواهیم یافت، که زندگی و آسایش جامعه را نمیتوان روی اجساد بنا کرد.
آری حق با شماست؛ سران و مزدوران جمهوری اسلامی باید در دادگاههایی واقعی پاسخگوی هزاران جنایتی باشند که در طول حکمرانیشان انجام داده اند.
اما بااینهمه بیاییم، و یکبار برای همیشه بخود بقبولانیم که ما، مانند آنها نبوده و نیستیم، بل انسانیم، و انسانهای متمدن در جهان امروز مشکلات جامعه ی خود را با کشتن و اعدام حل نمی کنند.
ذاتِ انسان جانی نیست، این محیط است که برخی از انسانها را بسوی جنایت سوق می دهد. هم از این روست که نباید جنایات را فراموش کرد. بل باید جنایات را مورد تجزیه و تحلیل دقیق علمی قرار داد، تا علل وقوفشان آشکار، و سرانجام با ایجاد اصلاحات بر طرف شوند.
سخن آخر اینکه با کینه توزی نمی توان جامعه ای شاد و صلح آمیز بوجود آورد.