پاپاک خرمدین عزیز، خواهش

درگیر جنگ و اختلافات داخلی نشویم. درصلح و دوستی و پیشرفت زندگی کنیم . اینها آرزوهای نیک است و من هم آنها را نه تنها برای مردمان ایران بلکه جهان هم آرزومندم. اما اینجا دو مسئله هست:1- من موافق خوشبخت کردن یکی- توسط زور نیستم. در عوض با « انتخاب» خود شخص که میتواند یک مردم هم باشند- موافقم. 2- اگر راه حل درست مشکلات را جمعی نتوان یافت باز بدبختی در انتظار ماست. خرسی که با پسری دوست بود - و او را خیلی دوست داشت- برای دور کردن مگسی از صورت پسر که خوابیده بود- سنگ بزرگی را روی سر دوستش کوبید. یعنی دوست داشتن بود- حفاظت بود- اما روش و راه غلط بود. و بدبختی و فاجعه آفرید.حالا وضع ایران هم همینطور است. راحل حکومت اینست: 1- فضای باز سیاسی و انتخابات آزاد. 2- در غیر اینظور « انفجار انقلاب» فرا خواهد رسید . اما بعد چه میتواند پیش بیاید؟ 1- تأمین تمام و کمال حقوق مردمان مختلف ایران2- یا عدم تأمین این حقوق. در حالت دوم « جنگ داخلی» تکه تکه شدن ایران- دخالت خارجی - یعنی بدبختی در انتظار ماست . از دست هیچکس هم کاری برنخواهد آمد. راه حلها روشن است . متأسفانه هم حکومت ایران وهم «مخالفان تأمین حقوق کامل» - یا «موافقان تأمین حقوق ناقض»- و همیطور « چلبی سازان» کار خاله خرسه را انجام میدهند. و باز بدبختی در انتظار ماست. سخن من اینست « فضای باز سیاسی- آزادی زندانیان سیاسی-انتخابات آزاد- تأمین حقوق کامل مردمان گوناگون- با انتخاب و رأی خودشان در همه موارد» . اما کسانی که روش دوستی خاله خرسه را ادامه میدهند- اگر نیرو داشته باشند- ایران را برباد خواهند داد. این یعنی جنگ داخلی و تکه تکه شدن ایران. و دریای خون و کشته. آرزو میکنم هرگز چنین چیزی پیش نیاید. امیدوارم روشنگران به این مسایل توجه کرده عاقبت مسایل را با دیگران درمیان بگذارند. ایران با روش خاله خرسه میمیرد.