در مسئله زن دو موضوع هست که

و در پی «دشمن» جویی برمیاید. که آنهم موجودی ست به نام «مرد» که تسلط خود را طی تاریخ حامعه انسانی بر انسان مقدس دیگری بنام زن چیره نموده است ووو. بدینصورت برابرخواهی با صدها تئوری دیگر به ایده لوژی مبدل میشود. و هدف « حوشبخت»کردن زن را دنبال میکند. انسان فراموش میشود. تنها زن است که باید از تسلط جامعه مردسالار رها شود. «جنبش های خوشبختی آفرین » در طی تاریخ نه تنها نتوانستند خوشبختی بیافرینند بل بجای آن « جهنم » آفریدند. « اسلام سیاسی»- ناسیونالیسم - مارکسیسم- فاشیسم- مائویسم ووو همگی در آغاز از جنبش های اجتماعی زاده شدند و به ایده لوژی مبدل گردیدند. فمنیسم - زن گرایی- بجای انسان گرایی- جهان بینی ست که از جنبش اجتماعی برابرخواهی زنان پدید آمده است. و باورمندان به آن - آنرا حقیقت - و پاسخ آماده مسایل میدانند. و بدینترتیب برابرخواهی و انسان گرایی را به ضد خود تبدیل میکنند. همانطور که مارکسیسم به ضد مارکس تبدیل شد. فمنیسم نمیتواند درپی برابرخواهی باشد-چرا که بدنبال تسلط است. این خصلت جهان بینی ست که درپی تسلط باشد. و ربطی به آرزوهای نیکخواهانه ندارد. اینها برخی ملاحظاتی ست در مورد فمنیسم که میتواند جای اما و اگرهای زیادی باشد و از سوی دیگران تکمیل یا رد شوند.