نامه بنی صدر به خمینی

نامه بنی صدر به خمینی
بنی صدر در روز اول مرداد۱۳۶۳, که رژیم را در آستانه سرنگونی می دید و خمینی را در بستر بیماری شدید, در نامه یی به او نوشت که «بزرگی» و «قیافه معنوی عصر انقلاب را از سر گیرد»: «وضع بیش از آن چه باید وخیم شده است. ویرانی و کشتار و بی اعتباری دور از حدّ اسلام و روحانیت در افکار مردم ایران و مردم جهان اندازه نمی شناسد... نمی خواهم انحطاط پرشتاب ایران امروز را برای شما شرح کنم. شما آن قدر بی هوش نیستید که ندانید ایران در حال سقوط است... خدا می داند که در سقوط قطعی رژیم شما کمترین تردید ندارم...».
او در این نامه از خمینی خواست که «بگذارید یک دولت لایق از مردم دلسوز بر سر کار آید و امور را به جریان عادی بازگرداند, یعنی مجلس جدیدی با انتخابات آزاد تشکیل دهد تا وضعیت سیاسی کشور عادی بگردد». «...می دانم که در این آزادی خشمهای سرکوفت شده چون شراره های آتشفشان بیرون خواهند زد. در آغاز شما قربانی خشمها خواهید شد. هزاران خانواده های جگرسوخته فریادهای خشم سر خواهند داد ... اما زمان خواهد گذشت. ایران در آزادی آرامش از سر خواهدگرفت و تاریخ, دوران انحطاط شما را گواه بزرگی روح و توانایی دینی خواهد شمرد؛ روحی و دینی که به شما امکان دادند از اعماق سقوط فرازآیید و بزرگی از سر گیرید... چرا نگویم هنوز مایلم که شما نیز از جلد خونریز و ویرانگر به درآیید و همان قیافه معنوی عصر انقلاب را از سرگیرید...» (نشریه مجاهد, شماره ۲۱۶, ۲۶مرداد۱۳۶۳).
همزمان با ارسال این نامه, با این که خمینی هنوز در «جلد خونریز و ویرانگر»ش به کشتار و خونریزی مشغول است, در شماره ۳مرداد۶۳ «انقلاب اسلامی» این پرسش را مطرح کرد: آیا «ولایت فقیه خمینی به گرد ولایت رهبری سازمان [مجاهدین] می رسد»؟ پرسشی که خود او جوابش را بارها در روزنامه اش, «انقلاب اسلامی», ازجمله در شماره ۱۰۸ داده است: «مردم در انتخاب بین حکومت شماها (مجاهدین) و آقای خمینی، دیکتاتوری دستگاه فعلی را برمی‌گزینند، چه، این ملت حکومت کنونی را، با آن‌همه صدماتی که به استقلال کشور وارد آورده است، از شماها پایبندتر به استقلال کشور می‌دانند». خود بنی صدر نیز «دیکتاتوری دستگاه فعلی» برگزیده بود.