«امام» در آستانه مرگ

بنی صدر دو روز پس از نوشتن نامه به خمینی (اول مرداد۶۳) در مصاحبه یی با کانال ۳ تلویزیون فرانسه, که در ۱۳مرداد۶۳ (۳اوت۱۹۸۴) پخش شد, از احتضار خمینی سخن به میان آورد: «بین ۱۲و ۲۰ژوییه, او در حال مرگ بود. مجلس خبرگان هر روز گردهمایی داشت. تا وقتی مهلت تمام می شود جانشین او را انتخاب کرده باشند. از یک ماه پیش او بیمار است و تحت مراقبت پزشکی» و ادامه می دهد: «جنگ در جا می زند... یک اقتصاد فاجعه بار وجود دارد و جنگی که به هیچ پیروزی منجر نمی شود». او در این مصاحبه از «گرایش سخت» درون رژیم یاد می کند که «سازمانهای پاسداران, دادگاههای انقلاب و کمیته هایی را تشکیل می دهد که در شرایط کنونی بازنده هستند. بنابراین آنها ...دست به خرابکاری می زنند تا از پیشروی جناح میانه رو جلوگیری کنند». گرایشهای میانه رو را هم «گرایش هاشمی رفسنجانی, گرایش خامنه ای و یک گرایش دیگر که باز هم میانه رو تر [از اینها]ست, گرایش مهدوی کنی». در پایان تاٌکید می کند: «جناح سرسخت راهی جز خرابکاری ندارد, بنابراین باید کمک کرد کسانی که خواست صلح دارند, پیروز شوند», یعنی همان «گرایشهای میانه رو».
در همان روز (۳مرداد), بنی صدر در مصاحبه یی با ژان گراس, که در روزنامه «لوموند» ۱۴مرداد به چاپ رسید, به بیماری خمینی و امکان مرگ او اشاره کرد و مرگ او را باعث «افزایش اقدامات سرکوبگرانه» «جناح سخت» علیه مخالفان داخل ایران دانست و از دولتهای غربی خواست که از جناح «میانه رو» حمایت کنند: «... عصر بعد از خمینی شروع شده است. اگر امام بمیرد, افراطیون که هیچ گونه شانسی برای پیروزی ندارند, عملیات خرابکاری را برای سنگ اندازی درمقابل اقدامات ”میانه روها“, که خواهان گشایش دیپلوماتیک به طرف غرب و راه حل مسالمت آمیز در جنگ با عراق هستند, افزایش خواهندداد». خود او هم قندیلش را به «امامزاده» «گرایشهای میانه رو» بست.