وقتی در جمهوری آذربایجان روزنامه نگاری کتک زده میشود و یا زندانی میشود و یا افراطگرایان اسلامی مورد آذر و اذیت پلیس آذربایجان قرار میگیرند، دموکراتهای دو آتشه پان فارس در خارج و حکومت مردان جمهوری اسلامی در داخل خونشان به جوش میاید و با تمام قوا به طرفداری از آنان میشتابند. فریادشان به آسمان میرود وامصیبتا... حکومت سلطان علیف به مردم بیچاره آذربایجان ظلم میکند. انسان دوستی این حصر و حدی ندارد!! اینان (اسلامگراهای داخل و پانفرسیستهای خارج نشین ) هر دو از وجود یک کشوری بنام جمهوری آذربایجان مستقل شدیدا عصبانی هستند و میخواهند که سر به تن ان نباشد. حس شوونیستی این عده، اجازه تفکرعاقلانه به آنها را نمیدهد. نمیخواهند بفهمند که این جمهوری از بطن یک دیکتاتوری مطلق کمونیستی زاده شده و احتیاج به زمان دارد، که دموکراسی را تمرین کند و آرام آرام پیشرفت بکند.
دنیا دهکده ای جهانی شده و دائم آمار و ارقام و رنکینک های مختلف از طریق موسسه های بین المللی منتشر میشود. بروید وضعیت ایران ۲۵۰۰ ساله تان را با آذربایجان ۲۰ ساله مقایسه بکنید. سالانه چند نفر در آذربایجان و ایران اعدام میشوند. چند نفر در این دو کشور به خاطر عقاید سیاسیشان مورد شکنجه و تجاوز قرار میگیرند. چند نفر روزنامه نگار در این دو کشور زندانی ، شکنجه، و اعدام میگردند. چند حزب سیاسی در این دو مملکت آزادانه فعالییت آزادانه دارند. چند رسانه مستقل در داخل این دو کشور فعالییت دارند که میتوانند حکومت فعلی کشورشان را انتقاد بکنند. و شما صدها مقایسه دیگر میتوانید بین این دو کشور ۲۰ و ۲۵۰۰ ساله بکنید. شما لازم نیست که نگران اکرم ایلیسلی نویسنده آذربایجانی بشوید، بروید و فکری به حال نویسندگان، وکیلان، اصلاح طلبان ، سیاسیون زندانی و هزاران هزار زندانی عادی دیگر خودتانرا بکنید که همین الان تحت شکنجه و تجاوز پاسداران اسلامی میباشند. این عشق شما به آذربایجان واقعا زیادی است و خنده آور.