مایۀ کمال تأسف است که افرالدی نطیر این حامد آقای به اصطلاح ایرانی، دست به فراافکنی و ایجاد کینه ونقار میزنند. من بارها وبارها به دنبال مفهوم واقعی "ملیت فارس" رفته ام تا واقعاً دستگیرم شود که این ملیت کجاست و چرا عده ای با اعمد خاصی از ملیت فارس دم میزنند؟ این افراد یا نسبت به تاریخ این کشور وگذشتۀ آن بی اطلاعند ویا با اطلاعند واز سر خصومت با مردم ایران، این گونه ملیت سازی میکنند. اگر هریک از مردم ایران به گذشتۀ خود رجوع کنند، براستی در می یابند که هرکدام از ما ملقمه ای از نژادهای سامی و سیاهپوستان آفریقا و زرد پوستان آسیائی ونژاد سفید قفقازی هستیم. تنها وجه مشترک ما همین زبان اسماً فارسی است که خود آمیزه ای از واژه زبانهای دری و فارسی میانه وعربی وترکان آسیائی وغیره است. این زبان طی صدها سال متمادی بوجود آمده و مخترع آن فرد بخصوصی نبوده است.
اینها همه اش بهانه هائی برای ایجاد دشمنی وکینه میان مردم ایران و انداختن ما به جان همدیگر وبوجود آوردن جنگ ونفاق و پراکندگی است. این دوستان باید کلاه خودشان را قاضی کرده و در آینه کمی به قیافه وشکل وشمائل خودشان هم نگاهی بیاندازند و به بینند که هریک از اعضای صورتشان معرف نژاد خاصی است. آنوقت شاید بخود بیآیند و این بازی که بوی خون و باروت ازآن میآید را کنار بگذارند و نیروهایشان را در راه اتحاد برای پیشبرد دمکراسی و آزادی و پیشرفت وترقی برای همۀ ایرانیان صرفنظر از اینکه در کجا زندگی کرده و چه لهجه ای دارند ویا کردی حرف میزنند یا ترکی یا لری یا گیلکی یا خراسانی یا بلوچی یا عربی وغیره...و یا زن هستند یا مرد یا پیر هستند یاجوان، امکانات را برای همۀ مردم ایران بطور برابر بخواهند. بر اساس تکامل نسلها ونژادها، آنهائی که مخلوطی از نژادهای مختلف هستند، جزء بااستعدادترین ومتکاملترین انسانها میباشند. و مردم ایران خوشبختانه از این نعمت تکاملی بخوبی برخوردارند. من دربیشتر نقاط کشور زندگی وکار کرده ام. این مردم از هوش واستعداد شگفتی برخوردارند. سوای اینکه باسوادباشند یا بیسواد و این بزرگترین سرمایه برای این ملت ومملکت است. ملت ایران واقعاً شایستگی دارد تا در ردیف بهترینها درجهان باشد و این واقعیت اکنون در جایجای کشور های غربی که به جوانان مهاجر ناخواستۀ ما امکان پیشرفت داده اند، قابل رؤیت است. امید است که بخود آئیم و این من وتوئی را به زباله دان تاریخ بیاندازیم تا "ما" شویم و اما یک توضیح هم لازم است و آن اینکه اکنون که همۀ ما به یک زبان مشترک داریم باهمدیگر صحبت میکنیم، از درک هم عاجزیم. وای به وقتی که هر کداممان با زبان متفاوتی حرف بزنیم. آنوقت است که دیگر حتی دونفر از دوشهر مختلف از درک منظور یکدیگر ناتوانند. نتیجۀ آنرا به استادان فن وامیگذارم. به امید فردای بهتر برای همۀ ایرانیان