در سراسر تاریخ, ملتی به نام

در سراسر تاریخ, ملتی به نام فارس که زبانش را از سر زور به دیگران تحمیل کرده باشد نبوده است. در سراسر این تاریخ اما, زبانی بوده است که خود را بناز در دل و جان هر ادیبی که او را شنیده است جا داده است. توده های انبوه مردمان گوناگون ایران همواره آزادانه به زبان خود گویش کرده اند, ادیبانشان اما, حتا آنگاه که سردارانشان شاهان ایران بودند, در گلستان زبان فارسی شکفته و گل داده اند. به گمان من برای پیشگیری از این امر که نویسندهی این نوشته ,زبانم لال, روزی از سر خشم بجای قلم تفنگ برداشه آدم کش شود,بهتر است که ایشان کاوش کرده تا شاید خشم خود را نه بر سر انسان فارس زبان بلکه بر سر زبان افسونگر او تهی کند. من ایشان را به خواندن خاطرات و زندگی نامه ی بانوی همیشه ممتاز شعر فارسی, شهربانوی تبریزی, پروین اعتصامی سفارش می کنم. به نام بردن از کلان ادیبان فارسی نویس هزار سال پیش, همچون حضرت مولانا نیازی نیست.