عزیز Əbülfəz
« نوشتن به زبان آذربایجان خودمان» یعنی نوشتن به زبان مردم جنوب. مردم روستا ها و شهرهای جنوب.یعنی به زبان حیدر بابا- سهندیه- حبیب ساهر- معجز شبیستری، سهند، اوختای و...و مدینه گلگون و ...در شمال میگویند« یئدی ایل بوندان اول» ما در جنوب میگوییم « یئدی ایل بوندان قاباق» و ...مثالی بزنم اگر من در داستانی بنویسم : « ابولفضل بهنگام گردش در شاهگولو ی تبریز گفت : من یئدی ایل بوندان اول اورمونو گؤرموشم». این جمله از نظر "دانش ادبی" در زمینه دیالوگ شخصیتها نادرست است. چون تبریزی به زبان باکویی صحبت نمیکند. این همان تفاوت است که ضروریست رعایت شود. و صدها و هزاران مثال دیگر هست که رعایت این تفاوت را در ادبیات "الزامی میکند.
در زبان شمال، زبان روسی و در جنوب زبان فارسی-عربی به زبان ما تأثیر داشته اند. اما زبان ما زبان مردم جنوب است. که در آثار ادبی هم منعکس شده .
اما زبان ما با زبان شمال تفاوت دارد و این تفاوت بر اساس معیارهای هنری دانش ادبیات در آفرینش آثار حفظ میشود. هر دوی ما در «حفظ تفاوت» هم نظر هستیم. و همیتطور در « اشتراکها».5- بیش از سی سال است که در جنوب ادبیات به راه تازه و نوینی پا گذاشته و نوشته های زیادی هم بیرون داده است. صحبت بر سر این ادبیات است.