در مقاله ناتمام آقای اصغر

آقای جیلو در نوشته خود یک معادله چند مجهولی را به یک معادله دو معلومی! تقلیل می دهد تا بتواند به راحتی به هدف برسد. در معادله آقای جیلو دو معلوم وجود دارد: "ما" و "آنها". در این معادله بسیاری متغیرها مانند دیگر نیروهای سیاسی که به "ما"ی چپ تعلق ندارند، مانند ملیون مذهبی و غیر مذهبی، سلطنت طلبان و مشروطه خواهان و... و نیز نقش نیروهای خارجی مانند آمریکا و سرویس های جاسوسی آن و ترکیه، جمهوری آذربایجان، کشورهای عربی و... که هر کدام نقش معینی در معادلات ایران و صحنه سیاسی آن ایفا می کنند، کنار گذاشته شده اند در صورتیکه بررسی صحنه سیاسی ایران بدون در نظر گرفتن این متغیرها، در بهترین حالت، ساده نگری به مسائل خواهد بود.
آقای جیلو چند معنی قرادادی (در واقع فقط دو معنی قراردادی) را تعریف می کند که اولین آنها "ما" است.
ببنیم که این "ما" کیست؟ بنا به تعریف ایشان «منظور این نوشته از "ما" بطور عمده گرایشات سیاسی موسو م به چپ است که در قالب احزاب، محافل و افراد مستقل موجود مستقردر خارج از کشور فعالیت دارند. بخشی از این "ما" به لحاظ مواضع سیاسی در جایگاه اپوزیسیون نظام به معنای متعارف آن استT ولی بخشی دیگر در قالب منتقد نظام، بین اپوزیسیون و نظام حاکم در رفت و آمد دایمی است. در در بعضی احزاب چپ، و یا ملی با پیشینه چپ، این دو گرایش شانه به شانه هم به رقابت برای کوبیدن مهر خود بر مشی سیاسی آنها، مشغول رقابت اند.» و «- بقیه گرایشات متعلق به اپو زیسیون و منتقدین از هرنوع وجنس آن در درون این "ما" قرار ندارند، گرچه بعضی از تعابیر و برداشتها در این نوشته می توانند در مورد آنها نیز صادق باشند.» و در نهایت اعلام می کند که «نگارنده این مطلب دارای سابقه فعالیت در درون "ما" بوده...» به این ترتیب اعلام می کند که سابقه فعالیت در "ما" را داشته و اینک در درون این "ما" نیست. حالا چرا این اصطلاح را به کار می برد و از اصطلاح "شما" یا چیزی دیگر استفاده نمی کند، جای سئؤال است. آخر وقتی کسی به به جریانی تعلق ندارد که هنگام صحبت از آن از "ما" استفاده نمی کند. آقای جیلو در عین حال که اعلام می کند از "ما" نیست، به حمله به این "ما" که مخالف "اتحاد برای دمکراسی" است می پردازد. صد البته که این اولین حمله آقای جیلو نیست.
اگر نگاهی به گذشته بکنیم می بینیم که زمانی این "ما" مخالفین خود را گروهک هایی می نامید که ضد انقلاب بودند و وابسته به امپریالیسم آمریکا و سرویس های جاسوسی غرب، حتی اگر این مخالفین، همان رفقای شب قبل خود بودند (مثلا مراجعه کنید به موضعگیری سازمان فداییان خلق ایران- اکثریت در مورد انشعاب گشتگر-هلیل رودی که رفیق دیشبشان هلیل رودی به یکباره به عنصر مشکوک تبدیل می شود. لازم به یادآوری است که آقای جیلو از کادرهای برجسته و عضو کمیته مرکزی و جزو تصمیم گیرندگان اصلی این سازمان بوده است). این نوع برخورد هنوز که هنوز است تغییر چندانی نکرده است. در بسیاری از سازمانهای چپ ("ما") هنوز هم منشعبین و مخالفین عناصر مشکوک و عوامل امپریالیسم و افراد معلوم الحال و عوامل رژیم و... هستند و آخرین نمونه این نوع برخورد را هم که من اطلاع دارم آقای جیلو در مقاله "دوگانگی در «سازمان فداییان اکثریت»" http://www.iran-emrooz.net/index.php/politic/more/44302/ انجام داده و در دفاع از "اتحاد برای دمکراسی" که به تازگی به آن پیوسته بود، نوشته است: «سازمان فداییان خلق ایران-اکثریت به همراه برخی از مرتبطین غیررسمی خود، به این موج ملحق شد، و در اشکالی از هم‌زبانی و هم‌زمانی با تبلیغات حکومتی به مقابله با کسانی برآمد که یک پلاتفرم راهبردی تک موضوعی را جهت همگامی تلاشگران راه دموکراسی در ایران به نیروهای اپوزیسیون پیش‌نهاد کرده بودند» (تنها امیدواری من این است که ایشان مرا هم جزو مرتبطین رسمی و یا