آقای فرهاد ایران، شما از کدام ملت کهن سخن میگویید؟ خود مفهوم ملت مفهوم کهنی نیست و به دوره شکلگیری سرمایه داری ربط دارد. ملت کهن منظور شما چیست. ترکیب ملی و اتنیکی ایران را به یک کشور کثیرالملله تبدیل کرده است. در ایران یک ملت نه بلکه چند ملت زندگی میکنند. در ایران یک دولت ملت و به عبارت ساده تر یک دولت وجود دارد که از نظر مختصات آن یک دولت تمام عیار فارسی است. این دولت نه تنها حقوقی برای ملتهای غیرفارس نمیشناسد، بلکه بصورت بسیار وحشیانه علیه آنها عمل میکند. عنوان این رفتار و یا این سیاست دولت ایران سیاست استعماریست، که در جهت نابودی هویت ملی ملیتهای غیرفارس و حل آن در ملت فارس را دارد. این سیاست سیاست استعماریست و دولت ایران نیز یک دولت استعماریست. آنچه شما در کامئنت تان به آن اشاره کرده اید، استعمار خارجی است و آنچه من از آن در اینجا سخن میگویم استعمار داخلی است. ملتهای غیرروس تحت سیطره
و اما در مورد پرسش شما. این پرسش نیست که شما مطرح میکنید، اگر پرسش بود بسیار پرسش خوبی بود و محتوی انسانگرایانه داشت. اما پرسش شما از روی لجاجت و کینه ورزی نسبت به آذربایجان و خلق ترک است. پرسش شما پی گیری سیاست دولت جمهوری اسلامی در کشورهای منطقه است. وگرنه در هر گوشه جهان و در هر کشور هر انسانی حتی اگر یک انسان با تعلق اتنیکی خاصی باشد، باید که حقوق وی در آن کشور با منشور جهانی حقوق بشر و کنوانسیونهای آن مطابقت داشته باشد.
همین اینکه کسی برای رهایی ملی خود مبارزه کند، مهر دولتهای ارتجاعی و عوامل آن تجزیه طلبی است. حالا حنای این تجزیه طلبی و لولو خورخوره ایی که به مثابه ابزار سرکوب استفاده میشد اثرش را از دست داده است. من فدرالیست هستم. اما استقلال طلبی و به ادبیات دولت ایران تجزیه طلبی یک فکر سیاسی است. بر اساس منشور جهانی هر کسی در داشتن هر فکری آزاد است و حق دارد آن فکر را تبلیغ کند. شما با مهر تجزیه طلب زدن به من اولا تهمت زن بودنت را ثابت میکنید و ثانیا در عین حال با نفرت پراکنی میان مردم بر علیه منشور جهانی حقوق بشر عمل میکنید و با این روش کشور ایران را بسوی یک ویرانه خانهء ایی شاید بدتر از جمهوری اسلامی سوق میدهید. وقتی کسی به اولی ترین حقوق و منشور جهانی اعتقاد نداشته باشد دیگر چه انتظاری میتوان از او داشت.