Skip to main content

آقای رازی، من در مورد پرسشها

آقای رازی، من در مورد پرسشها
یونس شاملی

آقای رازی، من در مورد پرسشها مطرح شما در کامئنت های قبلی پاسخ نوشته ام و سندها و منبع های خودم را نیز در نوشته قید کرده ام. اما شما باز همان حرفها را بازنویسی کرده اید. در این خصوص بایستی به نوشتها ی موجود رجوع کنید. مورد دیگر اینکه من کسی را روانکاوی نمیکنم، اما وقتی از فهوای مفاهیم مورد استفاده به جای استدلال خشم، به جای منطق تهمت، بجای نقد توهین میبینم، بسیار طبیعی و بدون اینکه به کسی اهانت کنم این رفتار را نقد میکنم. آرزوی من اینست که روزی فقط به نقد محتوی نوشته هایمان بپردازیم و حالات روحی مان در نوشته ها به هیچ وجه دیده نشود. اما وقتی یک نوشته یک صفحه ایی نصف اش توهین و اهانت و تهمت است، چه کار کنم؟ بنشینم تماشا کنم و حرفی نزنم؟ به عبارت بهتر این من نیستم که مجبور میشوم برای دفاع چند جمله ایی بنویسم. بلکه قلم مقابل من مرا به آن عرصه ها میکشاند چون تهمت و اهانت در آن نوشته ها

موج میزند. در همین آخرین کامئنت تان برای نوشته خانم رضانیا به من اتهام زده بودید که ارزیابی های من براساس نژاد است. من مجبور میشوم برای چنین تهمتی واکنش نشان دهم. در آنجا در این خصوص توضیح داده ام و لزومی به تکرار در اینجا نمی بینم. اما من هرگز آغازگر جدلهایی بی فایده، غیرلازم نبوده ام. برای نمونه نگاه کنید نصف کامئنت شما در این نوشته به سخنان کسی دیگری ربط دارد. خودتان در کامئنت ها میگوید که نباید فله ایی برخورد کرد. اما در بحث وگفتگو با من نصف کامئنت تان به یک نفر دیگر و یک نقل قول دیگر (نقل قولی که بکلی نادرست و تخریبی است) تخصیص یافته است. آیا من میتوانم به خاطر اظهار درست و یا غلط یک فعال چپ شما را مورد موآخزه دهم؟ بنابراین بهتر استکه دوستانه بنویسم و همدیگر با ادبیاتی دمکراتیک نقد کنیم. وارد کردن ادبیات خشونت آمیز، اهانت آمیز اساسا بحث را از مسیر اصلی خود دور میکند و سطح مباحثه را به همان درجه کاهش میدهد. روزهای خوب و تابستانی پر نشاط داشته باشید