جمشید پیمان: استعفاء، کناره

اگر عمل آقایان را استعفاء بدانیم، علی الاصول باید منتظر می ماندند تا موافقت یا مخالفت با استعفای آنها از مرجعی که در خواست استعفاء کرده اند، رسمی یا غیر رسمی و مستقیم یا غیر مستقیم، ابراز شود. امّا آقایان این کار را نکردند و ظاهرا همزمان (وشاید هم حتی پیش تر از آن) با تحویل استعفاء نامه شان به دبیرخانه شورا، آن را بر در و دیوار سایت های مختلف آویزان کرده اند. علل و دلائل آقایان روحانی و قصیم نمی تواند مبنای طرح استعفاء باشد. آن علل را، جدا از درست و نادرست بودنشان، فقط می توان علل و دلایلی برای کناره گیری و یا مقابله و معارضه با شورای ملی مقاومت دانست. آقایان روحانی و قصیم نیز بطور واقعی وارد مسیری جز مسیر استعفاء شده اند. به زعم آنها چون شورای ملی مقاومت دچار قصور و تقصیراتی شده است که پذیرش یا تحملشان برای آقایان غیر ممکن بوده است، بنا بر این جدائی خود را( استعفاء) از این شورا اعلام کرده اند. قانون و قاعده و رسم و سنت چنین است که وقتی کسی از کاری استعفاء می دهد باید منتظر باشد تا مرجعی که استعفاء به او تقدیم شده است، پذیرش و عدم پذیرش خود را اعلام دارد. برای مثال یاد آور می شوم که هیچ وزیر و وکیلی به بهانه این که استعفاء کرده است، پیش از قبول استعفایش نمی تواند وظیفه و مسئولیتش را معطل بگذارد. یکی از گلایه های همکاران شورائی هم این است که چرا آقایان پیش از طرح استعفایشان در شورا و گذراندن مهلتی حتی در کم ترین اندازه ،مثلا یک هفته ای، آن را علنی و عمومی و سرگشاده کرده اند .