پایان سخن این که پیوستن هر

پایان سخن این که پیوستن هر فرد یا گروه به فرد یا گروه دیگر امری داوطلبانه و گسستن از آنها باز هم امری مختارانه است. هیچ کس را به زور و تطمیع و تهدید نمی توان وادار به ورود در یک اتحاد یا ائتلاف سیاسی کرد و هیچ ائتلاف سیاسی اگر مبنائی داوطلبانه و مختارانه نداشته باشد، هیچ نیروئی قادر به جلوگیری از گسست آن نیست. آقایان روحانی و قصیم همان گونه که خودشان داوطلب عضویت در شورای ملی مقاومت شدند، خودشان هم با آزادی و اختیار از آن گسسنه اند. واکنش شورای ملی مقاومت به هر گسستنی یقینا متناسب با کیفیت و اثرات و علل و عوامل منجر به گسست است. برای نمونه می گویم کاملا واضح است که برخورد با کسی مانند ابراهیم آل اسحاق (زنده یاد از مشوق های سخت کوش من برای به ورود در عرصه مقاومت بود) که از پی جدائی در خط تخریب شورا نیفتاد فرق دارد با کسی که پس از چندین و چند بار می روم، نمی روم و شل کن سفت کن ها ی متعدد سرانجام برود و در مسیر رفتن بد ترین تهمت ها و رذیلانه ترین اهانت ها را به شورا و مجاهدین و هوادارانشان بکند. واکنش شورای ملی مقاومت نسبت به جدائی آقایان روحانی و قصیم علی الاصول نمی تواند از این قاعده مستثنی باشد و منطقا و اخلاقا هم نباید چنین باشد زیرا به قول جلال الدین بلخی: این جهان کوه است و فعلِ ما ندا