آقای رازی، من در این خصوص

با چنین فکری برخورد کنم بدون تردید واکنش نشان میدهم. اما در مورد که مطرح کرده اید و اظهار نظرشان بگویم که، من مثل خیلی های دیگر دنبال بهانه نیستم که کسی را نژادپرست توصیف کنم و یا اگر کسی سخنی از روی ناراحتی بیان کرد زود برچسب نژادپرست به او بدهم. فرقی نمیکند این شخص میخواهد ترک باشد و یا فارس باشد و یا تعلق ملی اش چه باشد. من میخواهم در مقابل کسانی واکنش نشان دهم که واقعا هم تفکرا نژادپرست اند هم رفتاری از آن گونه دارند. من آقای اردبیلی را چند دهه است میشناسم و صدها نوشته ایشان را که در مضمومیت نژادپرستی نوشته و بیان شده میدانم. متن صدایی را هم که فرستاده اید به دقت گوش دادم. در عین حال باید دقت شما را جلب کنم که آقای اردبیلی حداقل دوبار (که من شنیده ام) در سخنرانیها و یا در پالتاک موکدا عنوان کرده اندک که در آنجا ایشان برای برجسته کردن رفتار ناشایست نخبگان سیاسی فارس، مسئله را در فرم یک پرسش "آیا اینها ایراد کرموزومی دارند که چنین میکنند" (نقل به مضمون) از "صفت مبالغه" برای بیان استفاده کرده است. حس سرکوب بیشتر و شاید هم اندکی ناراحت از واکنشهای نامناسب نخبگان سیاسی فارس چنین جملاتی بیان شده است. من خودم از چنین مبالغه ایی در گفتار و یا نوشتار استفاده نمیکنم و آن را درست نیز نمیدانم. اما به دنبال بهانه ایی هم نیستم که کسی را "نژادپرست" بخوانم. مثالهای من از احزاب نژادپرست و پان فارس نه بهانه گیریست و نه حادثه ایی که یکبار اتفاق افتاده باشد. نژادپرستی این احزاب و اساس این اندیشه بر دستگاه سیاسی ایران در نزدیک به 90 سال گذشته تسلط داشته است. بنابراین واکنشهای گهگاه تند از سوی فعالین سیاسی در میان جنبش های ملی متعلق به ملیتهای غیرفارس بایستی برای شما هم قابل فهم باشد. مگر اینکه دنبال یک بهانه بگردید که این یا آن را نژادپرست بخوانید! که امیدوارم چنین نیستید. در عرصه زبان شفاهی همه روزه در جامعه فارس نفرت، خشونت، تعرض، تبعیض علیه ملیتهای غیرفارس در ایران اعمال میشود. برآورد این فکر و یا سیاست برنهاده بر این فکر که تاریخا نژادپرست بودن خود را نشان داده اهمیت دارد. البته که اظهار نظرهای نژادپرستان در افواه عامه و بصورت شفاهی نیز دارای اهمیت بسیاریست. اما این نشانگر تمایلی در جامعه است و شخص معینی را به پای میز محاکمه نمیکشاند. به نظرم گفتمان ضدیت با نژادپرستی در تمامی سطوح و در بین تمامی جنبش های سیاسی در ایران بایستی به یک متد و شیوه رفتاری مهم و جدی تبدیل گردد. و حتی بر این نظر نیز هستم که گروههای و اشخاصی سیاسی متعلقه به جنبش های مختلف سیاسی مرکز و یا پیرامون میتوانند کار مشترکی را برای تحقیق در خصوص "تفکر و رفتار نژادپرستانه" انجام دهند و آن را در معرض مطالعه عمومی قرار دهند. این برای تمامی خلقهای ساکن در ایران مفید و موثر خواهد بود و حتی چشم انداز روشنی را نیز پیش پای مردم میگذارد.