از « تلاش فرهنگی» این عزیزان

این تنها «نظر» من است و نه چیز دیگر. حال چه قبول افتد و چه در نظرآید. به قول معروف «صلاح کار خویش خسروان دانند». یگانه کاری که از این دوستان میتواند قابل توجه باشد مجله ی «بان» بود که خبرش را درسالهای گذشته شنیدیم ، البته بدون اینکه اطلاعی از محتوای آن داشته باشم، میگویم ،شاید قابل توجه باشد. و فقط یک شماره گویا منتشر شد. از نظر من نمی توان چون « جوجه پرندگان کوچک» منقار خود را به سوی آسمان باز کرد که «مادر» لقمه غذایی توی دهان ما بگذارد. نه مادری هست و نه آسمانی؛ خود باید دراندیشه خویش باشیم. ادبیات ما نه میتواند به امید «تولیدات آنکارا» زنده بماند و نه «باکو». ضرورت دارد به آفرینش آثار خود پردازد. اما توسط «چه کسانی»؟ در طول 35 سالی که گذشته و قلمزنانی چند، دست به قلم برده اند اگر قرار باشد اینان هم نیروی خود را در خدمت اینجا و آنجا تلف کنند،باید گفت « افسوس! دریغ و دردا»! قلمزنانی که اسیر «دیکتاتوری» و «غربت»اند، با در نظر گرفتن «اسارت زندگی» بین دو نه، سه سنگ آسیاب گردان قرار دارند. از این رو نیز «نیرو و زندگی»شان به هدر میرود. این «اتلاف» را نسل 57 در غربت تجربه کرده است. تجربه ی گران بهایی ست برای نسلهای جوانتر. این است که گفته ام «تا می توان نباید از مردم خود دور افتاد.هنر، در محیط خود ، در زندگی یی که پایه ی محکمی دارد، در آرامش، و با آرامش میشکوفد. در زندگی آشفته ، در محیط بیگانه -اگر استثناها را ندیده بگیریم - نمیتوان اثر هنری قابل توجهی به وجود آورد. به ویژه که مشکل تسکین درد از طریق مواد مخدر هم در میان باشد. داشتن سلامتی اساس زندگی و لازمه ی هرکاری ست. صمد در مورد محیط خودی و بیگانه میگوید:
« تا ﻣﺤﻴﻄﯽ را از ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ، در ﺁن ﻣﺤﻴﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻴﻢ، ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺶ ﻧﺠﻮﺷﻴﻢ، ﺻﺪاﻳﺸﺎن را ﻧﺸﻨﻮﻳﻢ وﺧﻮاﺳﺘﻪ هﺎﻳﺸﺎن را ﻧﺪاﻧﻴﻢ، ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁن ﻣﺤﻴﻂ و ﻣﺮدﻣﺶ دﻟﺴﻮزی ﮐﻨﻴﻢ و ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ حتی داﺳﺘﺎن ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ ﮐﻪ ﺁن ﻓﻼﻧﯽِ ﻓﺮﻧﮓ ﻧﺸﻴﻦ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ و ﺑﺎورش ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺲ اﻳﺮان اﺳﺖ.» کند و کاو در مسایل تربیتی- صمد بهرنگی»