با « راه و سیاست جنگ و خون» ، من باید پدر کودک فارس و کرد و آذربایجانی را از دستس بگیرم و اشک خون بر چهره ی شان بنشانم. بعد سخن از « انسانیت و انسان دوستی و عدالت » بگویم.
وقتی این کودک برگردد به من بگوید « آیا این است را انسانی تو که مرا بی پدر کنی و عشق ام را از من بگیری؟
آیا راه دیگری غیر از « خون» نبود؟ »
من جواب قانع کننده ای برای این کودکان ندارم.
بنابرین مجبورم بگویم : معیار درستی و نادرستی سیاست اشک و لبخند کودکان است. هرگاه عمل ما به جای گل شادی اشک بر چهره ی کودکان بنشاند باید دانست که به خطا رفته ایم.
تصور نشود چون ناز پروده ام چنین میگویم نه. با سختی ها بزرگ شده ام. و از سوی دیگر، تربیت یافته ی جنبش مسلحانه ام.
معیار اشک و لبخد کودکان را گاندی و ماندلا تست کرده اند و جواب مثبتی هم داده است.
از « جنگ و خون» دموکراسی و عدالت اجتماعی و حتی عدم تبعیض بیرون نمیاید.
یا همه آزاد میشویم یا هیچکس.
یا همه را دوست داریم یا هیچکس را.