بحث من در نقد این تفکر بود که

تحت ستم و ترکهای آذری نمی شود. اما در صورتی که اگر ملتها از ایران جدا شوند به یکی از حقوق دمکراتیک خود یعنی "حق ملل در تعین سرنوشت خویش" دست پیدا می کنند و به عمر ستم ملی پایان می دهند.
ائلیار عزیز، احتمالاتی که شما آنها را مطرح کردید من هیچ مخالفتی با آنها ندارم. این احتمالات وجود دارند ولی وجود آنها نمی توانند باعث شوند که ملتها از آنها بترسند و اسارت را به آزادی ملی ترجیح دهند.
من هم فکر میکنم ممکن است آذربایجان بعد از کسب استقلال با دولت ایران یا کردستان درگیر جنگ بشود. این احتمالات و خطرات حتی بفرض برای آذربایجان فدرال در ایران هم وجود دارد. کردستان فدرال عراق را نگاه کنید. حکومت اقلیم کردستان تا حد جنگ با دولت مرکزی عراق پیش رفت و هم اکنون با کمترین تجهیزات با داعش در حال جنگ است و همیشه در زیر فشار و تهدید ترکیه و ایران بسر میبرد
من میدانم که شما در تعیین سیاستها و اتخاذ موضع سیاسی همیشه به انساندوستی و "اشک و لبخند کودکان" اهمیت و توجه می کنید. ولی باور کنید که هر جنگی بد و پلید نیست. جنگ محرومان و ستمدیدگان بخاطر تامین امنیت، آزادی، صلح و عدالت اجتماعی صورت می گیرند تا دیگر اشک کودکان جاری نشود و لبخند در چهره هایشان شکوفا شود.
میخواهم بگویم هر جنگی را نباید نکوهش کرد. جنگهای انقلابی و بر حق انسانهای ستمدیده در جهت صلح و امنیت و رفاه مردم صورت میگیرند. اگر کردها جنگ با جماعت ضد بشری داعش را به خاطر اشک کودکان نگه دارند آیا کودکان کوبانی و کردستان در زیر حاکمیت داعش لبخند خواهند زد؟ هرگز
همچنین من با شما موافقم که ممکن است بعد از کسب استقلال در آذربایجان سیستم سرمایه داری، رژیم دیکتاتوری و استبدادی سرکار آید.
علیرغم همه این احتمالات (که فکر میکنم بعضی از احتمالات حتما بوقوع خواهند پیوست) نباید دست از استقلال بکشیم.
برای ممانعت از حاکمیت فاشیسم در آذربایجان و جوابگویی درست به خطرات و مشکلات در آینده لازم است احزاب و تشکلات دمکراتیک، سوسیال دمکرات یا سوسیالیست در آذربایجان ایجاد شوند و در رهبری مبارزات مردم نقش مهمی ایفا بکنند. متاسفانه نیروهای چپ و دمکراتیک آذربایجان بسیار ضعیف، غیرمتشکل و منفعل هستند. این ضعف دیر یا زود باید رافع بشود.

شاد و سلامت باشید
اسماعیل