از صفحەی فیسبوکی یکی از

ديگر از پروسه صلح تنها يك خاطره باقى مانده. كردستان يكى از سياه ترين دوره هايش را تجربه مى كند. دولت به كردستان اعلان جنگ كرده. دميرتاش مى گويد "فاشيسم با التماس خاتمه نمى يابد. بايد با مقاومت به عقبش راند". "به رخودان" برايشان از نان شب هم واجب تر شده.
داووداوغلو مى گويد: "همه آنها را با جارو جمع مى كنيم.". دميرتاش پاسخش صريح است: "شما كسى را نمى توانيد جارو بكشيد. شما تنها فاضلاب هاى اين مردم رو مى توانيد جارو بكشيد".
مردى كه پدرخوانده داعش است، مردى كه بخشى از عراق را اشغال كرده، مردى كه پناهجويان را بازداشت مى كند، مردى كه دهانش بوى خون و كثافت مى دهد، كردستان را به صحنه جنگ داخلى كشانده. تركيه در حال مبدل شدن به سوريه اى ديگر است. حتى آنانى كه شعار "برادرى خلق ها" را مبدل به استراتژى خود كرده بودند، اين روزها مى گويند: اگر كشتار و خونريزى خاتمه نيابد، سرنوشتشان را تغيير خواهند داد. مى گويند: همزيستى با كسانى كه تو رو لايق مرگ مى دانند، همان بردگى است.
حزب دموكراتيك خلق ها، به زودى "اعلام خودمديريتى دموكراتيك" را در دستور كارش قرار مى دهد. فاشيست ها، مرگ و كشتار را در دستور كار دارند. مادران صلح، هر روز در كنار تانك ها، جمع مى شوند و شعار مى دهند: ديگر بس است!
كودكان اين نسل هم، جنگ را تجربه مى كنند. اين نازنين را نگاه كنيد. گوش هايش را با دست هاى كوچكش محكم گرفته. رفيق صابر حرف دل همه ما را مى زند:
- تفنگ ها خاموش! كودكى مى خواهد بخوابد..