ائلیار عزیز، چرا اینقدر مایوس و نا امید و منفی گرا در مورد اینکه حتی در عرض پنجاه سال آینده هم برای چپ ایران وحدتی احتمال تحقق نمی تواند داشته باشد. اگر ما آرزوی رسیدن به اهداف، آمال و رویاهایمان را نداشته باشیم، دیگر برای چه زنده هستیم. آمال و آرزوهائئ که سعات بشریت را در جوهره، بطن و قلب خود حمل می کنند. آمال و ارزوهایی که انسانی و بالنده هستند. آمالی که ارزش آن را دارند که بخاطرش رزم کرد و حتی در صورت اجبارجان خود را فدا کرد.
امیدوارم در میان چپ ایران، خصوصا نسل های آینده برای عده ای این شانس را بدهید که "جهان سومی" نباشند و جوانه امید را در قلب آنها شکوفا کنید که می توانند برای آینده با قلبی پر مهر و انعطاف پذیر، با ذهنی پر بار و منعطف بتوانند دور یک میز نشسته و برای آینده خودشان فورمول هایی را تنظیم کنند تا بتوانند بر محور آنها اگر وحدت هم نمیکنند، به اتحاد عمل دست بزنند.