دنیز جان،

دنیز جان،
عمدتا سازنده ی «اندیشه های عمومی» شرایط عینی جامعه است.ربطی به آرزوهای من و امثال من ندارد.
روشنگر واقع بین ناچار است به اندازه ی لحاف خود پایش را دراز کند. نمی تواند از روی جامعه بپرد.
تنها آنچه جامعه ی پیش نرفته ی ما دراختیار فرد میگذارد میتواند مبنای حرکت اش قرار بگیرد.
و آرزوها را بهتر است فقط به عنوان روئای خود حفظ کند ونه چیز دیگر.
نمیدانم منظور از«امید و نا امیدی» چیست.اما هر چه هست، هر مفهومی داشته باشد،در اینکه «انسان مجبور است با واقع بینی نسبت به شرایط خاص خود حرکت کند» نمی تواند به حساب آید.
هرکس می تواند انتخاب کند برای چه زنده است. ولی انجام هر عملی را «امکان» وضعیت تعیین میکند نه «ایده آلهای » ما.
من موافق داشتن «آرزوهای انسانی» هستم،اما فرد برای «انجام کارانسانی» محدود در چهار چوبه ی «امکان» است. نمی تواند
آنرا کنار بگذارد وبدنبال«آرزوها»یش برود.