ائلیار عزیز، با قسمت دوم حرفهایت موافقم، ولی در مورد قمست اول گفته هایت که نقد نظرات من در مورد آمال و آروزهای مردمی و انسانی می باشد، نا انصافی می کنید. آرزوی اینکه پناهندگان سوره ای به خانه و کاشانه شان برگردند و بتوانند تعیین سرنوشت مملکت و مردم خویش را خود تعیین کنند، آزادی و دموکراسی به ایران برگردد، پای قدرتهای بزرگ از خاورمیانه قطع گردد، و دهها آرزوی مشابه دیگر نه تنها رویاهایی در هوا نمی باشند، بلکه کاملا با واقعیات عینی جامعه در پیوند بوده و با آنها عجین می باشند. اگر این عشق و آرزو را از انسان برداریم، انسان از حد خیلی از حیوانات هم به درجات پائئن تر نزول می کند.
در مورد دوم کاملا با شما موافقم، کسانی که اذهانسان در گذشته های دور منجمد شده اند، با وجود یک چنین بیماری ذهنی روانی و با کینه هایی که در دل پرورده اند و نمی توانند بر آنها غالب بیایند، دیگر نمیتوانند بعنوان نمایندگان