به نظر من ما دچار فرهنگ و

به نظر من ما دچار فرهنگ و ذهنیتی به غایت ساده لوحانه شده ایم، اگر قبول کنیم که شعر و شاعری، زبان انسان ابتدائی و عقب مانده است آیا این شاعر به این واقعیت سترگ واقف خواهد شد که تنها دلیلی‌ که ایشون و جامعه ایشون نسل اندر نسل شعر گفته اند و شاعر تولید کرده اند به این دلیل بوده که زبان ناقص ایشون با فقط ۳۰۰ فعل ساده، قادر به عبور از شعر به نثر و شاعر به نویسنده نشده؟ اگر ما با چنین شاعری طرفیم تردید ندارم که این شاعر فرق "" زندگی‌ با بردگی "" را نمیداند. به احتمال زیاد تمام سلول‌های مغزش متقاعد شده بودند که اصفهان نصف جهان است و شعری از سعدی بر سر در سازمان ملل نوشته شده، آیا جامعه فارسی‌ تا هزار سال دیگر، یک نویسنده در سطح جهانی‌ تولید خواهد کرد؟