واژه "خلق" در معنی "مردم" و

واژه "خلق" در معنی "مردم" و "قوم" در زبان فارسی پیشینه ای دراز دارد و دستاورد اندیشه سیاسی خاصی نیست. مولوی می گوید: " از قیاسش خنده آمد خلق را" , " خلق را تقلیدشان بر باد داد", سعدی: "عبادت بجز خدمت خلق نیست", " خلقی متعصب بر وی گرد آمدند..." و بسیاری نمونه های دیگر از سرایندگان و نویسندگان فارسی زبان نیز در دست است. بار مثبت یا منفی هم ندارد و معنای مطلق "مردم" یا "قوم", صرف نظر از مترقی یا مرتجع بودن آنان, از آن بر می آید. اینکه برخی گرایش های سیاسی واژه خلق را به معنی گروه ویژه ای از مردم به کار برده اند خللی در معنی ادبی و پیشینه دار این واژه پدید نمی آورد.