سلام جناب یلینیک، اجازه بدهید

اما اینک ونزوئلا ساختار مستقل و دیگری دارد. در مورد پوپولیسم و عوام فریبی و همچنین تقسیم گدائی که زمانی غربی ها رهبر کوبا را هم بآن محکوم می کردند، البته درست است همیشه ممکن است در متن یک اقدام بزرگ، چنین زمینه عملی و فرصت رشد بیابند و می توانند بسیار گمراه کننده هم باشند و نتایج وخیمی را هم در دراز مدت سبب شوند. البته رهبری کاریزمای چاورز هم بخودی خود مزید بر تصور و یا پیدائی این پوپولیسم مورد نظر شماست که: بباور من تنها شامل نه چاورز که امروزه نقش بسیار جدی و تبلیغاتی در عرصه جهان یافته است و در اینجا من هم از این بابت متاسفم که نیروی انقلابی هم از این اهرم استفاده می کنند. با این تفاوت که اقدامات اجتماعی و اقتصادی چاورز عملا بی سوادی در کشورریشه کن شد، بهداشت، درمان و حق تحصیل را از مهد کودک تا دانشگاه برای همگان مجانی ساخت. فراموش نباید کرد که انقلاب بولیواری با مرگ چاورز نا تمام ماند، اما زمینه هائی که برای رشد یک جامعه آزاد، حیاتی هستند،عملا با تحصیل، تامین مالی و بهداشت و درمان برابر برای همام میسر شده است.
این فاکت را خواهش می کنم دوباره خوانی کنید: در انتخابات پیروز می گردد.

یکی از عوامل اصلی محبوبیت دولت چاوز و پیروزی قاطع او در انتخاب مجددش در اکتبر ۲۰۱۲، کاهش فقر است که با بدست گرفتن مجدد کنترلِ شرکت ملی نفت و استفاده از درآمد سرشارِ آن، نه برای منافعِ طبقه ی محدودی از توانگران چنانچه دولت پیشین عمل می نمود، بلکه برای ساختِ تأسیسات زیربنایی و سرمایه گذاری بر روی سرویس های اجتماعی که ونزوئلا جداً به آن نیاز داشت، ممکن گردید. در خلال ده سال گذشته، دولت هزینه های اجتماعی را به میزان ۶۰.۶% و تا مبلغ ۷۷۲ میلیارد دلار افزایش داده است.

فقر فقط با فقدان درآمد و سلامتی تنها با نبود بیماری تعریف نمی گردند. این دو به هم مربوط و از چند عامل تأثیر پذیرفته، یعنی با یک سری روندهای اجتماعی در ارتباط اند. جهت ارزیابی عینی تر پیشرفت واقعی انقلابِ بولیواری در ونزوئلا در خلالِ ۱٣ سال گذشته، مهم است که پاره ای اطلاعاتِ قابلِ دسترس در مورد عواملِ موثر اجتماعی بهداشت و فقر: آموزش، نابرابری، اشتغال و درآمد، بهداشت عمومی رایگان، امنیت غذایی، و حمایتها و سرویسهای اجتماعی، بررسی گردند.

در ارتباط با این عوامل موثر اجتماعی و شاخصهای سلامتی، ونزوئلا اکنون کشوری است که کمترین نابرابری را در منطقه داشته (اندازه گیری شده توسط شاخص جینی)، بعبارتی میزان نابرابری را ۵۴% و فقر را ۴۴% کاهش داده است. فقر از ۷۰.٨% در ۱۹۹۶ به ۲۱% در ۲۰۱۰ کاهش یافته است. فقر مطلق از ۴۰% در ۱۹۹۶ به حدِ بسیار پایینِ ۷.٣% در ۲۰۱۰ رسیده است. حدود ۲۰ میلیون نفر از برنامه های ضدفقر منتفع گردیده اند (تا بحال ۲.۱ میلیون نفر سالمند مقرری دوران پیری دریافت داشته – که ۶۶% جمعیت است، این رقم در دولت پیشین فقط ٣٨۷۰۰۰ نفر بوده است)
در مجموع من هم با نظر شما پیرامون نقش منفی توطئه های پوپولیستی موافق هستم. زیرا که زمینه ی رشد و پیشرفت های پایه ای و اجتماعی تنها از طریق تربیت نیروی مجرب آموزش دیده، تحصیل کرده و زیر ساخت ها و بنای بزرک تولیدی و...است که میسر می شود و نه با صدقه و اعانه و گسترش گداخانه ها. اما همزمان نباید فراموش کرد که همینک آمریکا و عوامل ستون پنجم اش مدت هاست که مناظر این فرصت ونزوئلای بی چاورز بوده مصمم هستند که دست آوردهای او را از کارگران و مردم پائینی پس بگیرند که در آنصورت می توان گفت که چاورز در بسیج و آگاهی اجتماعی و سیاسی کار مفیدی ، جز پوپولیسم نداشته است. باید منتظر انتخابات تازه ماند و دید که: آیا توده های مردم رشد سیاسی کافی یافته اند که بعد از چاورز از دست آوردهای انقلاب بولیواری خود در برابر بورژوازی ایستاده و دفاع کنند؟! تندرست باشید