سلام جناب یلینیک، از اینکه

اما، من و شما در گذشته پیرامون همین موضوع با هم بحث کرده ایم. بهر رو من به نگاه شما احترام می گذارم ولی با آن مخالف هستم. دید شما در این پانویس: از زوایه بودجه بندی و برنامه اقتصادی شروع کرده و من دلیل آن را نمی دانم! حرف ساده و ابتدائی و روشن من در این مقاله این است که جامعه بشری با وجود رشد ابزار تولید، هنوز دچارفقر گسترده، ناامنی مزمن و پریشانی فرساینده مانده است. من مسبب این نابسامانی ها را ساختار فرسوده سرمایه داری و میلیتاریسم سرکش آنها در اقصی نقاط جهان و از جمله در ایران ارزیابی کرده ام. و در نتیجه ی چنین گردنکشی و جاهطلبی هائی عریانی، بیداری عمومی علیه این جنون جهانخواری قد علم کرده و سهم و حق زندگی مستقل و آزاد خود را می خواهد. سیستم برتری جوی آمریکا و غرب عملا زیر ضرب آگاهی و اعتراض جهانی رفته و چرخ بازار بسود سرمایه چندان موزن و متاسب با برنامه و بودجه مال و مثمر ثمر و اقتصادی نمی چرخد و تازه این آغاز فاجعه دعاوی این ساختار ضدبشری ست و در آینده شکنندگی اش بالا و بالاتر خواهد گرفت. زیرا همینک از قله ی سرمایه داری تا عقب مانده ترین ساختارهای مانوفاکتور جهان، همگی و همه جا در همریخته و یا دچار بحران مالی گشته و یا خلا رشد متاسب با خواست انسان ها هماهنگی دارد و بتبع این ناهنجاری ها کارگران و مزدبگیران و توده های دست خالی دچار آسیب جدی شده و زندگانی اغلب آنها دچار بی ثباتی، بیکاری طولانی و گسترده، عدم تضمین و تأمین نیازمندی ها میلیارد ها انسان را در سراسر جهان تهدید جدی می کند. آیا از این مسخره تر هم می شود که کارگر امروز با وجود کار بیشتر و طاقت فرساتر، عملا از حقوق کمتر و رفاه ناچیزتری از گذشته قرار داشته باشد و رنج ببرد؟ تا نظر شما پیرامون این توضیحان چه باشد! تندرست باشید