Skip to main content

کاربرگرامی، 1- نوشته اید:««

کاربرگرامی، 1- نوشته اید:««
آ. ائلیار

کاربرگرامی، 1- نوشته اید:«« به نعل و به میخ زدن » به معنی «گفتن ـ نگفتن» است. یعنی ، یک گام جلو ، یک گام عقب... » - نه، جانم ، معنای این اصطلاح زبان فارسی « سازگاری با دوطرف دعواست».لطف کنید به فرهنگ خودتان مراجعه کرده و از معنی دقیق آن آگاه شوید. برخی ها نام «نقد دو طرف» را «نعل و میخ»گذاشته اند که نادرست است. و شما هم «گفتن-نه گفتن» مینامید. که باز درست نیست. جواب این گفتن-نه گفتن شما را در کامنت پیشین قید کردم. که « از حق انتخاب دفاع میکنم- خیر مردمان مختلف ایران در "اتحاد با حفظ استقلال" است» . مانند فدرالیسم که هم اتحاد حفظ میشود و هم استقلال هر مردم. من ناقد ناسیونالیسم آریایی هستم و هم ناقد ناسیونالیسم ملیتی. 2- تاریخ علم است. و علم بیطرف. کارتاریخی کار تاریخدانان بیطرف است. دو طرف دعوا حقیقت نسبی تاریخی را نمیتوانند روشن کنند. که بیطرف نیستند.

3- درمورد «حرف شایگان» نوشته ام «صحت»ندارد. که به معنای دروغ نیست. دلیل عدم صحت انتشار مطالب دوزبانه و روزنامه های فارسی زبان ، و عدم وجود همچوقانونی ست. 4- درمورد سخن ساعدی به مقالات من مراحعه کنید که نظرات او در مورد تبعیض و زبان آمده و منابع ذکر شده است. نقطه مشترک نقل من با سخن شایگان - و مربوطیتش به حرف شما در «روایت» بودن آ نهاست. که گفته ام «روایت» چیزی را اثبات نمیکند.5- مسئولیت جنگ داخلی به عهده «ناسیونالیسم آریایی، نه ایرانی که اصطلاح صحیحی نیست- و هوادارانش میباشد و 80 و چند سال است علیه مردمان مختلف ایران ادامه دارد. توسط حکومت رضاخان-پسرش- و حکومت کنونی. که باعث کشته شدن روحی ملیونها انسان - و کشتار های جسمی افراد بیشماری شده اند. -یعنی جنایت علیه بشریت- مسئولیت جنگ داخلی به عهده انکار کنندکان تبعیض- موجودیت مردمان دیگر- و فرهنگ و زبانشان- حق انتخاب راه زندگی جمعیشان- است. مسئولیت جنگ داخلی به عهده خاکپرستانی ست که حق خاک را فقط به خود متعلق میدانند و دیگران را مهمان مینامند. کوتاه کنم مسئولیت جنگ داخلی از آن «ناسیونالیسم آریایی و هواداران»آن است. 6- کار آ. ائلیار نقد ناسیونالیسم - مادر فاشیسم - در هر لباسی ست. و دنبال کردن «سیاست دموکراتیک مدرن و عمومی» برای حل مشکلات از راه مسالمت و گفت و گو ست. توسط نیروهای خواهان دموکراسی- عدالت اجتماعی- رفع تبعیض همه جانبه . اساس این سیاست بر این قرار دارد که در حل مسایل «نباید دانه اشکی برگونه هیچ کودکی بنشیند»؛ و « وقتی به جای لبخند اشکی میتواند سرازیر بشود باید بدانیم که به خطا رفته ایم.» . این سیاست نوین در برابر سیاست ماکیاولی ناسیونالیسم آریایی و انواع دیگر ناسیونالیسم - مدرن، متمدنانه و رهگشاست. و با روح کار ادبیم خوانا. مثل روان کودک گواراست. و مثل روح شعر و ادبیات زیبا و انسانی و عمومی ست.