سلام

سلام،
اگر با «آی آتایون سمویون ...» می شد به مقصدی رسید، که الان ما قدرت اول دنیا بودیم - چون استفاده از این ابزار عمومیت دارد - ولی احترام به "دشمن دانا" که حداقل این قابلیت را داشته که به ما "چپ"های "چپکی" نشان داد که نمی توانیم در مقابل قدرت عمل "رقیب" حتی مواظب "اردوگاه" خودمان هم باشیم. نشان از احترام به خودِ انسان، خودِ جریان سیاسی و خودِ زندگی است.
زندگی که بدون اجازه از من و شما "راهِ خود" را می رود و خیلی زرنگ باشیم! باید پشت سرش داد بزنیم «آی آتایون سمویون...»
من دوست داشتم آن بخشی را که از سال 1979 تا 1991 به عنوان ایزار دستِ نئولیبرالیسم، از ایرانِ مثلاً انقلابی برای فروپاشاندن اتحاد جماهیر استفاده می کردند را مورد توجه قرار می دادید و به خاطر می آوردید که چه خواب سنگینی می آورد! وقتی رگ های گردن را قوی بکنیم و آماده باشیم ابزار دست واقع شویم!