سلام آقای هومن، شما سبک خاصی
بهنام چنگائی
سلام آقای هومن، شما سبک خاصی از ادبیات و ادبیات سیاسی دارید که اقرار می کنم برای من علاوه بر جالبی و تازگی اش قدری هم پیچیده است. البته در کنار آن لازم می دانم بگویم که داشتن و نداشتن دین و مذهب و هر جهان بینی حق آزاد و طبیعی افراد است و بنظرم باید مورد احترام نیروهای مترقی و سکولار و بویژه من چپ بیش از دیگران قرار گیرد تا زندگی در کنار هم بشکل رنگین و مسالمت آمیز ممکن سازد و باشد. من شخصا مدافع آزادی عقیده هستم. بنابرین نفس مشکل ما و من با این شیعه ی حاکم بر سر این است که:
تضاد و تناقض آنها (اقلیت تئوکرات) با مردم ایران در این جاست که روحانیت شیعه عقیده ی مذهبی خود را با زور و نیرنگ به قانون عام ارتقا داده و برای اجرای جبری آن به نیروی مستقل سپاه و بسیج که مدافع منافع و حیات رژیم اسلامی ست نیز به هراسناکترین شکل ممکن دست یازیده است. این رژیم شیعه و نیروهای مسلح سپاه زیر فرمانش، علاوه بر غارت هستی اقتصادی، دخالت رسمی در سیاست کشور را هم با رهبرش یکجا تسخیر نموده و عملا ژنرال های سپاه به چماق رهبر و هر دو سران و قطب های میلیاردر ایران شده اند. نه رهبر شیعه و نه سپاه شیعه و نه این دستگاه عریض و طویل دولت و قوای سه گانه به هیچ کس بها نمی دهند و در برابر هر نقد و یا اعتراض زبان و سر می برند و الاآخر.... نقطه عطف شیعه سیاسی با شیعه ی عقیدتی دو چیز است. اولی با قدرت قهاری که بطور مطلق کسب کرده است، دمار از روزگار همگان و بویژه خود شعیان بیشتر از دیگران درآورده، اقتصاد سیاه و باند مافیائی ایجاد کرده و مردم و کشور و اقتصاد را با هم به پرتگاه نابودی و جنگ داخلی رسانده است. در حالیکه در حالت دوم: آزادی عقیده حتی پس فروکشیدن این رژیم فاسد از قدرت، فضای باز عقیدتی برای همه و از جمله شعیان همچون دیگر ادیان و مذاهب بمراتب مورد احترام مانده و تداوم خواهد داشت. در این تردیدی نیست. اما: فعلا چگونگی عبور از این برزخ وحشتناک اصل ماجراست که باید هر چه بیشتر بررسی همگانی شود. و در این شرایط حساس که دوباره حیله ی انتخابات مهم است. می توان با رد و تحریم انتخابات، کار جدی را شروع کرد. بنظرم یکی از راه های درست و موثر و آغازین همین است. تندرست باشید