الا ای فخر ایران ای توانگ

در نعتِ بانو مهناز هدایتی

الا ای فخر ایران ای توانگر....سر شعر و ادب را تاج و افسر

کلامت چون شرابی هفت ساله...مرا آتش زدی از پای تا سر

قلم در دست عطارت چو اکسیر...ازیرا شعر نابت مشک و عنبر

چو تیر قافیه در ناوک توست...خدنگ افکن شدی همچون سکندر

غزل هایت به رقص آرد جهانی...کک و موش و بز و گوساله و خر

ظرافت در ندای تو و حافظ...تقایس را چون حور است و چوعنتر

زنام نامی «مهناز بانو»...حکیم توس از خجلت مکدر

دریغا گوهری دور از وطن گشت...بسوزد در فراغت جان رهبر

ز هجرت آتشی در کام عشاق...نبینی این شکم چون گشت لاغر؟

اگر خواند مرا همچون تو شاهی...بسایم سر بر آن درگاه و آن در

خوشا آن دم که جانم پر بگیرد...شود در قلب «لندن» با تو هم بر

رسم بر منبرت افتان و خیزان...شوم هم سطح با آن خاک و بستر

به خدمت خیزم و پایت بمالم...تو ای شاعر، تو ای محشر، چغندر

علیرضا سربازی و سایه بیرنگی