امروز برخی از پژوهشگران از فرضیۀ خویشاوندی ریشه‌ای زبان‌های هند-و-اروپایی زیر عنوان اسطورۀ هند-و-اروپایی یاد می‌کنند. زیرا کوشش‌های پژوهشگران در سه قرن گذشته در جهت بازسازی «زبان هند-و-اروپایی نخستین» برای نشان دادن خویشاوندی این زبان‌ها به جایی نرسیده است. پژوهش دربارۀ دامنۀ اثرگذاری و نتایج این اسطوره از زمان مطرح شدنش تاکنون ادامه دارد. ژان پل دمول، باستان‌شناس فرانسوی، معتقد است که پی افکندن و ساختن هر فرضیه‌ای تاریخی دارد. بنابراین، نمی‌توان فرضیۀ زبان‌های هند-و-اروپایی را - که او از آن زیر عنوان «مسئلۀ هند-و-اروپایی» یاد می‌کند -، بدون پرداختن به تاریخ آن توضیح داد. دُمول، نظریه‌هایی را که تاکنون برای اثبات این فرضیه و تبدیل کردن آن به یک حقیقت بی چون و چرای علمی مطرح کرده‌اند، گردآوری و بررسی کرده و چگونگی به بن بست رسیدن این فرضیه را نشان داده است. شاهنامه شناسی را بهتر است بدون
امروز برخی از پژوهشگران از
امروز برخی از پژوهشگران از
ناشناس
توسل به تئوری هایی که اساس محکمی ندارند، ادامه بدهیم. فردوسی وقتی شاهنامه را می سرود، خبر نداشت که نسبتی با آلمان ها دارد. این تئوری ها از اواخر قرن هیجدهم مطرح شده اند.