شهادت شاعر آزاده، رفیق خسرو گلسرخی و همرزم شهیدش رفیق کرامتالله دانشیان به دست دژخیمان شاه خائن
گرامی باد حماسه خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان شهیدان دلاور خلق
در سال 1352دژخیمان حکومت شاه، شاعر و نویسنده آزاده و مبارز خسرو گلسرخی و همرزم دلیرش کرامت دانشیان را به جرم آزادگی به جوخههای تیرباران سپردند. به این ترتیب دو تن از فرزندان دلیر خلق، پس از گذر سرفرازانه از یک دوره پررنج زندان و شکنجه و اسارت، در روز 29 بهمن 1352، سر بر قدوم آزادی گذاشتند و دامن محبت را به خون سرخ خود رنگین کردند.
چندی بعد شاه و حکومتش به زبالهدان تاریخ سپرده شدند ، ولی نام و یاد این فرزندان رشید و دلاور خلق برای همیشه در تاریخ ایرانزمین و قلوب مردم آن جاودانه شد.
انتشار گسترده و بازتاب وسیع مردمی حماسه گلسرخی و همرزمش دانشیان در سالهای تاریک اختناق، بسیار چشمگیر بود. این بازتاب گسترده به این دلیل بود -
آنها مرزبندی قاطعی با عناصر واداده کردند و به این وسیله دادگاه را به صحنه رویارویی آشکار انقلاب و ضدانقلاب تبدیل نمودند. همه مردم ایران در آن روزها از تلویزیون رژیم شاهد خروش بیامان خسرو خوبان بودند که چون شیر میغرید و خطاب به جلادان میگفت:
من برای جانم چانه نمیزنم، چرا که فرزند خلقی مبارز و دلاور هستم.
دادگاه گلسرخی و دانشیان، جلوهیی از پایداری و استواری قهرمانانی بود که ننگ سازش و ذلت را پذیرا نشدند و در نقطه انتخاب، به خلق و تاریخ خود خیانت نکردند. از این رو در قلب تودهها جای گرفته، احترام عمیق و قدرشناسی آنان را برانگیختند. هرچند که پس از پیروزی قیام 57 و رویکارآمدن خمینی دجال، رژیم آخوندی، تاب تحمل نامگذاری حتی یک پارک به نام گلسرخی شهید را هم نیاورد و با حقد و انحصارطلبی مرتجعانه خود آن را تغییر داد. اما بیگمان، دیر نبود روزی که خلق قهرمان بپاخاسته و همانطور که گلسرخی سروده بود:
نام تو را، این عابران ژنده نمیدانند
و این دریغ هست، اما
روزی که خلق بداند
هر قطرهخون تو محراب میشود