جناب باویان باور من بر این است که این مردم نیستند که با هم اختلاف دارند این اختلافات ناشی از باور به دین و ایمان به یک ایدولوژی است. در کشور ما ایران دولتها و مخالفان و باورمندان به ادیان باوری به حکومت قانون ندارند .انقلاب مشروطه میتوانست قانون گرائی را به نهادی ملی تبدیل کند و متاسفانه نشد. با انقلاب اکتبر فضای ضد مشروطه دامنگیر کشور ما گردید .دولتهای وقت از سوئی با خطرات بلشویک و از سوئی با مخالفان داخلی روبرو بودند و فضائی برای پیگیری اهداف مشروطه بوجود نیامد . در سال 32 پرچم کش مشروطه شادروان مصدق با تما م کوششهای خود از سوی دربار از سوی جامعه دینی و از سوی دولت شوروی و از سوی غرب امریکا و انگلیس مورد دشمنی قرار گرفت و دولت او سرنگون شد.اهداف انقلاب مشروطه یعنی انتخابات ازاد و حکومت قانون تا سال 57 تعطیل شد.
اگر در ایران حکومت قانون پایه میگرفت بدون شک بنام قانون مردم ایران و کرد و اذری و وووبه حقوق ملی خود دست میافتند . مطمن باشید که در صورت قدرت گرفتن یک نیروی دینی و یا ضد دینی و یا تجزیه ایران ارامشی در این کشور بوجود نخواهد امد .حکومت قانون چه در ایران متحد و یا کردستان مستقل رمز سعادت باشندگان ان است .ایا عراق سرمشقی برای کشور ما ایران است ؟شاد بژی