● تریبون آزاد

باتمامی وجودم که لبربزازدرد،لبریزازاندوه، لبریزاز قدرت،لبریزاز امید وشادیست به آینده می نگرم ! به آینده ای که زیاد دورنیست.قلبم درون سینه بی تابی می کند .قلبی دردمند که سال هاست دور از وطن دور از یاران دوران جوانی . در آرزوی خجسته روز آزادی به انتظار نشسته ام. در آرزوی روزی که با قدم های پیرانه خود که دیگر چابکی سال های پرشور جوانیم را ندارند.درکنار جوانان وطنم که سرود آزادی می خوانند پای کوبم.

گفتگو با ژاله تبریزی مدیر جمعیت حقوق بشر آذربایجان«ارک» درباره تظاهرات سراسری در ایران و آذربایجان

برخلاف نظرات پیشین که نسل دهه هشتادی ها را نسل «غیر مسئول» معرفی می کردند باز مشخص شد که وجه ممیزه انسان همانا «آزادی، مسئولیت پذیری، اراده و اختیار» و آزادی یک تشنگی عظیم تاریخی است و انسان و دهه هشتادی ها از این حیث پیشرو و آزاد ترین.
برخلاف نظراتی که حجاب و « روسری» و « رقص» را اولویت و خواسته اصلی مردم و جنبش ملی قلمداد نمی کردند، حجاب و روسری تبدیل به نما و « پرچم» برافراشته جنبش در خیابانها شد و در این مصاف خونین « رقص» در میانه میدان ، بمثابه نمایش رهایی زن از سلطه، و رزم و بزم قدرت و ا

تهدید دخترکان و فرزندان وطن به «تنبیه» از سوی رهبر الدنگ یادآور «زجرکش» کردن معترضان آبان ماه خونین بر اساس دستوارت قرآنی پیش از اعدام از سوی یک روان پریش در نقش « علامه علوم دینی و قرانی دانشگاه»!! است که کشته شدن معترضان را لازم ولی ناکافی می‌دانست و به استناد آیات قرآن خواستار قطع کردن دست و پا و زجرکش کردن آنان پیش از اعدام شده بود.

* با کوچکترین اعتراض اجتماعی فرهنگی که سیاسی نا م میگیرد ! در سطح کشوربا همه تاخیر در اطلاع گیری ، برسم وظیفه دانشجو ئی با برنامه ای هماهنگ با دانشگاه مادر - بدون دخالت نیروهای امریکائی یا اسرائیلی ! 4 راه مسدود میشد و با توجه به محدودیت امکانات اطلا ع رسانی - که بطرح صیانت نیاز داشته باشد ؟ که بر عکس نهند نام زنگی کافور ؟ چنانکه افتد و دانی - نقش ارزنده و بایسته ای ایفاء مینمود یم .
* نزدیکترین کلانتری در خیابان تخت جمشید در حدود 500 متری دانشکده قرار داشت - تصور اینکه هنوز هم با شد ....

رامين پرهام اعتراضات فعلي در ايران را جنبش تلقي نميكند و بران است كه همه اقشار نيامده اند و اين اعتراضات نمودي از همبستگي ملي نيست. عطا هودشتيان برعكس، معتقد است اعتراضات اخير يك جنبش به تمام است و البته نيازمند رهبري ست و نمودي از بالاترين سطح همبستگي ملي بوده و تمام اقشار ميهن را در نورديده و نقش زنان جلوه تمام نماي ان است.

کلمات راز آلودی هستند که وقتی بر زبان جاری می شوند زندگی مفهومی عمیق،شادی بخش وانسانی می یابد .کلماتی که عشق می آفرینند.قدرت می دهند. بذر امید در دل می افشانند. توان ایستادگیت می بخشند.کلماتی شورانگیز،وحدت بخش. کلماتی که نفس زندگی در آن ها جاریست.

حاشیه نشینی ممنوع! رای ممتنع نداریم؛ با مردم یا با حکومت؟

هر خیزشی ، ریزشی را بدنبال دارد، عقل سلیم حکم می کند ؛ انقلابیون و مخالفین رژیم ؛ دست رد به سینه " ریزشی ها " نزنند و برعکس با شعار "فراموش نمی کنیم ولی می بخشیم" صفوف علی خامنه ای را هر روز نازک تر کنیم؛ وگرنه مردمانی که هنوز به میدان نیامدند و منتظر ند که چه خواهد شد؛ شاید هر گز به میدان نیایند و جنبش شکست بخورد

برخلاف شعارهای خود و مریدان فاقد احساس و مطیع ا وامر ... از تاریخ و روزگاربا انهمه شواهد پند نمیگیرند و با همه مشاهده « عواقب اشتباهات» و نتایج حاصل از سوء تدبیر برامده از حفظ قدرت و ادامه چپاول سرمایه های ملی - انهم با استقرار نیروهای محافظ و حتی تغییر مکان استقرار خود و خانواده هایشان ( که در این روزها با تامین بار مالی ان بر بودجه عمومی بسیار میتوان دید ...) - نمیخواهند و شاید به اعتبار درجه الودگی و خیانت به ملک و ملت نمیتوانند حقیقت را درک نمایند .

هنوز جریان های سیاسی قادر به درک این دگرگونی عظیم اجتماعی وفرهنگی در جابجائی نقش دختران و جلو داری آن ها نگردیده اند. میدان ازدست رفته بی آن که رهبری گروهی، جزبی وفردی بر آنها اعمال شود.درک وهضم این امربرای جریان های سیاسی که سال ها برای رهبری اوصاف تراشیده ولباس دوخته اند چندان آسان نیست.امااین مبارزان جوان حاضر در میدان رهبران وسازمان دهندگان خود را دارند. مسلما رهبران خود را نیز از دل این مبارزه بیرون خواهند داد.

کلمه "برای" ترانه ای ساخته شده با همین نام توسط "شیروین حاجی پور"خواننده ونسل جوان . باز گو کننده خواست های مشخص وروشن یک نسل .نسلی که برای گرفتن این خواست ها بدون پیش کشیدن اما و اگر های نسل ما بمیدان آمده ودلیرانه می جنگد.کلمه ای بیان گر نسلی که پروای نام خویش و نشان های کذائی آویزان کرده بر سینه خود ندارد.

جوانان امروزایرانی مسئله شان این است . چه کسی می تواند آن ها را از این وضعیت بلا تکلیفی و راستش بی پولی و بیکاری و تنگنا نجات دهد.فرقی نمی کند چه کسی باشد!
ما در جریان سال هشتاد و هشت حس می کردیم که اصلاح طلب ها هم نیرو دارند و هم مرد میدانند و تا آخر می ایستند.  به ما جوان ها هم جدا از این که با جمهوری اسلامی موافق یا مخالفیم دل می سوزانند.

جنبش موجود به صدای بلند برای برچیدن حکومت اسلامی در اشکال اعتصاب عمومی و طنین مرگ بر جکومت اسلامی در سراسر کشور نیاز دارد. ملت ایران بار دیگر تظاهرات با “دهان بند” را نمی پذیرد. تجربه را تجربه کردن خطاست!

به احتمال قوی این خانم را در تعطیلات که به اطراف مدیترانه سفر کرده بودم دیدم. تقریبا مطمئنم که ایشان بودند اما جا میگذارم برای اشتباه. هوای خوبی بود و همه در استخر هتل بودند و فرزندان این خانم هم در آب مشغول بودند.

مرز ما بین تبدیل شدن نیروهای چپ از یک نیروی ملی مردمی، به ستون پنجم کشورهای امپریالیستی به اندازه یک تار مو بیشتر نیست. متاسفانه برآمد های سیاسی هیچان انگیز برخی از آنها در پروژه های ژئوپولیتیک منطقه ای و جهانی امپریالیستی، آنها را اغلب کاتولیک تر از پاپ نموده و به صفوف ستون پنجمی می افکند.

   عاشقان در میدانند و با گیسون وکاکل های غرق در خون که در آرزوی آزادی ،درآرزوی یک آینده روشن خالی از تحقیر ،خالی از دلهره، در آرزوی یک جامعه ای که توانائی های آن ها ببیندوارجشان بگذارد مبارزه می کنند.

اسکلت مبارزه در ایران، مانند مثلث سه ضلعی می باشد که اضلاع آنرا "آ شهروند، جامعه و میهن" تشکیل می دهند. هر گرایش سیاسی بخواهد یکی از این سه ضلع را حذف کند، در واقع بنیادهای همبستگی جامعه ایرانی را به چالش می کشد.

حاصل "جنبش جاری نفی نظام" البته تا همین نقطه هم بی همتاست. تأثیرات بلافصل آن بر روح و روان جامعه بیمار و از هم گسسته ایران تردید بردار نیست. جامعه ای که تمامی هنجارهای اجتماعی و ارزشیش برهم خورده و به مرز پُکیدگی رسیده با این جنبش هویت خود را باز می یاید. این جنبش ضد افسردگی است ، این جنبش درست مثل آنتی بیوتیک چرکهای درون جامعه را خشک کرده و بر زخم عمیق بی هویتی مرهم می گذارد. وحدت و همبستگی در خیابان، درمان دردهای بی پایان ترس ، گوشه گیری و افسردگی در خانه هاست.

جنبش به فریاد برخاسته‌ی "ژن – ژیان – ئازادی" (زن – زندگی – آزادی) حاضر به ترک خیابان نیست؛ خیزی دارای پیشینه اما با تازگی‌هایی شگرف. انفجار دیگربار خشم جامعه در فرازی بالاتر و طغیانی با درونمایه "نه!" به سیاست‌های جمهوری اسلامی و موجودیت جمهوری اسلامی. مرحله‌ای از روندی درازنا با خصلت تراکم – تعرض – دستاورد – تنفس؛ روندی که تا رسیدن به آزادی و دمکراسی جایگزین جمهوری اسلامی ادامه خواهد یافت. جنبش "ژینا"، تلاش و کوششی دیگر در راستای

مفهوم تاریخی "چپ" به قرن هیجدهم و زمان انقلاب کبیر فرانسه برمیگردد. آنهایی که در پارلمان خواهان تغییرات و اصلاحات در نظام حقوقی سیاسی کشور به نفع منافع شهروندان بودند، در سمت "چپ" سخنگو و رئیس پارلمان، و آنهایی که در حمایت از اشرافیت سلطنتی و ملاک و اشرافیت بزرگ و لُردهای زمین داری بودند، در سمت راست مجلس یا پارلمان می نشستند.

مردم از اپوزیسیون هم گذر کردند و به خودشان ایمان آوردند. کاری که وقتش رسیده بود. این خواست ملی «اتحاد اپوزیسیون» سالها مردم را به امیدی واهی سردرگم کرد و عمر رژیم را دراز. اپوزسیون به وظیفه تاریخی اش عمل نکرد.

جنبش اقدام و سرنوشت آن

رهبری و سازمان از ضروریات هر مبارزه براندازانه است به ویژه برای براندازی رژیم‌های تمامیت‌خواه و فاشیستی مذهبی. درست است که اعتراضات خیابانی رهبران خود را پرورش می‌دهد. درست است شبکه‌های اجتماعی می‌توانند عامل کارایی در مبارزه با رژیم باشند. اما وقتی ما پراکنده و جداجدا هستیم و دشمن با همه‌ی امکانات کنترل رسانه‌های اجتماعی، اینترنت، تلفن و دوربین‌ها در خیابان‌ها و میدان‌ها، متمرکز و سازمان یافته و با رهبری واحد و اتاق فکر ضدمردمی، بر ما برتری دارد.

ما اکنون در یک دوره انتقالی به سر می‌بریم که یک پروژه سیاسی جایگزین هر روز برجسته‌تر می‌شود و بزودی رهبران و سخنگویان خود را خواهد یافت. رژیم بی آینده اسلامی بهتر است از قطار خیال‌بافی پیاده شود و بداند که سرکوب در دنیایی از به هم ریختگیها و تلاطمات با رژیمی بدون آینده دیگر خصلتی ثبیت کننده ندارد و سرکوبگرانی که دچار بی نظمی و ریزش شده‌اند دیگر توانایی مهار خیزش کنونی و اعتراضات و اعتصابات در راه را نخواهند داشت.

اینک ایران انفجاری در حال و هوای جوشش و پویش و گزینش راه رهائی مستقل خود از دست دخالت ها و دام های جنایت ملاها و مکلا جماعت است.

جنبش مبارزاتی مردم ایران علیه جمهوری اسلامی به رهبری جنبش فمینیستی زنان ایران وارد سیر تازه ای شده است 

  من حدیثم!حدیثی نه بیان کننده اوراد هزار ساله!من از عزا نمی گویم! بر جنازه های هزار ساله مویه نمی کنم !من از زبان " البخاری"حدیث جهنم و بهشت نمی گویم !

خشم متراکمی که در جامعه عليه حکومت آدم کش انباشته شده بود، با قتل مهسا امينی فوران کرد و هم چون سيلی در سراسر کشور جاری گشت. اعتراضات از کردستان آغاز شد، ولی در فرصت زمانی کوتاه، تعداد زيادی از شهرهای کشور از جمله تهران را فرا گرفت. خبرهای منتشره نشان می دهد که مرتبأ شهرهای مختلف کشور  به اين سيل اعتراضات می پيوندند.

حماسه ای چنان بزرگ که نه تنهادر تاریخ ایران بلکه جهان کم نظیر است .نسل جوانی که نمی شناسیمش با شهامت وزیبائی جوانانه خود پای در میدان نهاده است .نسلی که زیر نگاه سنگین  حکومتی متحجر ، جبار و خون ریز بر بالیده ،بزرگ شده ، ستم دیده ،به حساب نیامده ،خواسته های اولیه اش نادیده گرفته شده! تن به اجبار زیستن در چار چوب قوانیننی داده  که روحش را آزرده ساخته اند.

«شادروان بازرگان، نهضت آزادی و یارانش را میتوان از اصلی‌ترین دلایل سیاهی‌های این روزها دانست، کسانیکه عامدانه و آگاهانه ایران را بسمت جهل، سیاهی و ویرانی هل دادند و ایران‌دوستان را سرکوب و از میان برداشتند ، با قاطیت میتوان گفت مراجع ومتشرعین به تنهایی توانایی ورود به عرصهٔ سیاست و جامعه را نداشتند وبه اصطلاح روشنفکران آن دوره بودند که پای اسلام و حکومت ایدئولوژیک را در عرصهٔ سیاسی، فرهنگی ،اقتصادی و اجتماعی در این کشور را باز کرده و به آن رسمیت بخشیدند»

ما امضا کنندگان این نامه از همه سازمانها و احزاب جمهوری خواه، مشروطه خواه، احزاب اتنیکی، چپ  و تشکل های فراگیر سیاسی ومدنی و همه شخصیت های مورد قبول مردم در خارج از کشور می خواهیم که  بدون فوت وقت با تشکیل یک مرکز اولیه، همکاری بین خود را در دفاع از مبارزات مردم درون کشور بدون درنگ شروع کنند. چنین آغازی میتواند راه را برای گسترش حمایت های ممکن و موثر و یکدست و همآهنگ شده همگی ما از مبارزات درون کشور باز کند.

میلیون ها زن ومرد ،میلیون ها دختر وپسر جوان روز هاست در خیابان ها فریاد آزادی واتحاد سر داده اند. مبارزه ای سخت دشوار و سهمگین که تنها در سایه یک همکاری گسترده و هم گامی مشترک امکان پذیرشده است .

برای اتحاد مردم نیازی به اتحاد اپوزیسیون نیست همانطور که امروز می بینیم مردم به فرمان هیچ اپوزیسیونی به میدان نیامدند بلکه خود جوش بود. اپوزیسیون به وظیفه اش یعنی حمایت از مردم داخل عمل می کند.

چه کسی گفته است که مبارزه باید همیشه مسالمت‌آمیز باشد؟
خیر! مبارزهٔ مسالمت‌آمیز، کاربرد خودش را دارد، و مبارزهٔ قهرآمیز هم کاربرد خودش را.
و این کاربرد ها را عوامل متعددی تعیین می‌کنند.
و این عوامل متعدد، ثابت نیستند.
و از همین رو، به تناسب تغییر این عوامل، محتوا و شکل مبارزه هم باید تغییر کند.