ژوئیه 2014

مسئولان اقلیم کردستان عراق اعلام کردند که این اقلیم با حفر خندقی طولانی از مرزهای سوریه تا مرز ایران، خود را از مناطق متشنج جدا می‌کند و هم‌اکنون عملیات حفر این خندق آغاز شده است.

مقاله «نسل آینده: آیا جغرافیای فمینیستی بدون جنسیت امکان پذیر است؟» توسط جنیفر هال[1]، استاد دپارتمان جغرافیا؛ دانشگاه تورنتو، اونتاریو، کانادا به نگارش درآمده که با ترجمه مشترک ش. م، نجمه واحدی، سعید صلح جو و سمیرا آماردوس به فارسی برگردانده شده است:

پدران و مادران مظلومی که فرزندانشان به دار شقاوت رفتند، جفا کردند یا امثال محمدی گیلانی که به اعتماد مردم، ترکشهای هولناک زدند و فتوای هولناک اسیرکشی سال ۶۷ را توجیه کردند؟ آیا او و مانند او که عقل از سر و شرم از دلشان رفته بود به بیراهه افتادند یا صدها دختر و پسر جوانی که رودرروی ازهاری و حکومت نظامی فریاد آزادی سردادند اما در دهه پرابتلای شصت با قساوت تمام تیرباران شدند؟

در پاسخ به این پرسش پیچیده بهتر است به چرائی پیدایش اوضاع وخیم زندگی سیاسی و اقتصادی اکثریت مردم منطقه خاورمیانه راه جست؛ پیوند آن با ادوار بلند و بلاخیز گذشته را یافت؛ و در پایان به علل ستیز پیگیر مذاهب اسلامی نگاهی تاریخی، تداعیگر و کوتاه داشت. تا مگر به یاری آن بشود به کانون گدازان دشمنی های کور، فراز و فرآیند مزمن فقرها، بازتاب گسترده خشونت های ملی قومی،

نیروهای مسلح آمادگی خود را برای سرکوب زنان ایرانی اعلام کرده و در بیانیه ای تصریح کرد: هنجارشکنی‌های فرهنگی از بسترهای تهدید و تضعیف امنیت ملی کشور به شمار می‌رود لذا ستاد کل نیروهای مسلح صیانت از ارزش‌های فرهنگی و دینی و برخورد با هنجارشکنان و مصادیق نقض هنجارهای قانونی و شرعی را وظیفه خود دانسته و ظرفیت‌های موجود خود را برای کمک در این راستا به کار خواهند گرفت. "هنجار شکنان"، ایرانیانی هستند که در برابر اسلام و اسلامگرایان پیشانی بر زمین نمی سایند!

این مطلب در رسانه اسلامگرای پارسینه درج شده است؛ آش حکومت اسلامی دیگر برای بخشی از مدافعان نظام هم تهوع آور شده است. "خواجه نصیر الدین " دانشمند بزرگ روزگار در بغداد مرا درسی آموخت که همه ی درس بزرگان در همه ی زندگانیم برابر آن ناچیز می نماید و آن این است :

کشورهای اسلامزده یکی پس از دیگر در گرداب جنگ های فرقه ای غرق می شوند و مردمان بی گناه قربانی اهداف حاکمان و دولتمردان می گردند. جنگ بر سر اشغال شهر عمران با کشته شدن 200 نفر همراه شد. حدود 35 هزار آواره این درگیری ها به سمت شهرهای مختلف از جمله صنعا (پایتخت) در حال حرکت هستند.